نرگس محمدی، همسر تقی رحمانی : هر هفته پنجشنبه به اوین می روم اما او را نمی بینم
نرگس محمدی به کمپین گفت: « من واقعا امیدوارم همه بدیها و وقایع بد سال های اخیر امسال تمام شود. من دو بچه کوچک دارم، سال گذشته سال سختی برای من بود، اول من بازداشت شد و بعد همسرم . فشار روانی به بچه هایم وارد شد. من هم فقط در این شرایط نیستم، افراد زیادی در موقعیتی مثل من هستند. من امیدوارم با برخورد اخلاقی و قانونی این رفتارها اصلاح شود و ما شاهد روزگار بهتری در ایران باشیم و بتوانیم فقط زندگی کنیم.»
نرگس محمدی، همسر تقی رحمانی، نویسنده و فعال سیاسی که شامگاه ۲۰ بهمن ماه ۸۹ در خانه اش بازداشت و روانه زندان اوین شد با اظهار نگرانی از وضعیت او به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: « هشتم فروردین ماه بود که تقی به خانه زنگ زد و در تماس یک دقیقه ای سلام و احوالپرسی کرد و گفت به من فرصت حرف زدن نمی دهند و خداحافظی کرد. من چند پنجشنبه است که به زندان اوین می روم تا بلکه بتوانم ملاقاتی بگیرم که نمی شود . ما از او هیچ خبری نداریم. من از این وضعیت هم نگران هستم و هم معترض. هیچ خبری از وضعیت نگهداری تقی و سیر قضایی پرونده اش ندارم چون ارتباطی با هم نداریم.»
نرگس محمدی، سخنگوی کانون مدافعان حقوق بشر و همسر تقی رحمانی در خصوص پیگیری هایش گفت: « چندین بار به دادستانی مراجعه کردم اما نتیجه خاصی نگرفتم، یعنی هنوز نمی دانم که همسرم به چه دلیل بازداشت شده، تکلیفش چیست و اکنون پرونده اش در چه مرحله است. من همین طور از وقایع شب بازداشت همسرم هنوز معترضم . اصلا اولین نامه من به دادستانی هم درباره نوع بازداشت همسرم و نوع رفتار ماموران و ورود غیر قانونی شان به خانه ام بود، بدون حکم قضایی در خانه ای را بشکنند و فردی را از خانه اش ببرند هیچ کدام توجیه قانونی ندارد.»
نرگس محمدی گفت: « البته نامه من به دادستان دستور پیگیری خورد اما هنوز جوابی به من داده نشده است چندین بار هم به دفتر دادستانی مراجعه کردم اما نتیجه خاصی نگرفتم.»
نرگس محمدی، که پس از بازداشتش در شب ۲۰ خرداد ۸۹ دچار بیماری های شد که هنوز درمان نشده است با اشاره به اینکه خانواده های زندانیان فقط می خواهند در آرامش زندگی کنند، گفت: « من واقعا امیدوارم همه بدیها و وقایع بد سال های اخیر امسال تمام شود. من دو بچه کوچک دارم، سال گذشته سال سختی برای من بود، اول من بازداشت شد و بعد همسرم . فشار روانی به بچه هایم وارد شد. من هم فقط در این شرایط نیستم، افراد زیادی در موقعیتی مثل من هستند. من امیدوارم با برخورد اخلاقی و قانونی این رفتارها اصلاح شود و ما شاهد روزگار بهتری در ایران باشیم و بتوانیم فقط زندگی کنیم. ما فقط می خواهیم در آرامش کنار خانواده هایمان زندگی کنیم. بیشتر از این هم نمی خواهیم. این آرزوی من در سال جدید است. بچه های من مشتاق دیدن پدرشان هستند و در سنی هم نیستند که من برایشان توضیح دهم که او کجاست . این ظلم مضاعف است به ما.»
تقی رحمانی روزنامه‌نگار، نویسنده و فعال سیاسی بیش از یک سوم عمرش را در زندان به سر برده است. در سال ۱۳۶۰ به جرم نویسندگی در نشریهٔ زیرزمینی “پیشتاز” متعلق به گروه پیشتازان، گروهی متأثر از اندیشه‌های علی شریعتی، به سه سال حبس محکوم شد. در سال ۱۳۶۵ بخاطر نوشته‌هایش در روزنامه زیرزمینی “موحد” متعلق به گروه موحدون در زمینه نوگرایی دینی دستگیر و این بار برای ۱۱ سال به زندان محکوم شد. پس از آزادی از زندان در سال ۱۳۷۶ با ماهنامه ایران فردا و هفته‌نامه امید زنجان همکاری کرد. که ۲۰ اسفند ۱۳۷۹ در یک حمله شبانه به منزل محمد بسته‌نگار به همراه تعداد دیگری از اعضای جریان ملی مذهبی دستگیر شد و در ۲۷ فروردین ۱۳۸۱ با سپردن وثیقه از زندان آزاد شد. دوباره او به همراه دو همکارش هدی صابر و رضا علیجانی در ۲۵ خرداد ۱۳۸۲ بازداشت و ۲۲ ماه در زندان به سر برد.
تقی رحمانی بلافاصله پس از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ مدتی را در بازداشت گذراند. این فعال سیاسی آخرین بار در شامگاه ۲۰ بهمن ۸۹ با حمله نیروهای امنیتی به منزلش در حضور همسر و دو بچه اش دستگیر شد. در حالیکه ماموران شبانه در ورودی خانه را شکسته و بدون اطلاع وارد خانه شده بودند. رحمانی در سال ۱۳۷۸ با نرگس محمدی ازدواج کرد. محمدی روزنامه‌نگار و نایب رئیس کانون مدافعان حقوق بشر است.
