مادرمسعود باستانی: دوسال ونیم در زندان بدون مرخصی؛ هرچه سریعتر به وضعیتش رسیدگی کنید
مادر مسعود باستانی، روزنامه نگار وزندانی عقیدتی با اظهار نگرانی از وضعیت جسمی پسرش و لاغر شدن مفرط او به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت:« او که به ما چیزی نمی گوید ولی هر بار که می بینمش لاغرتر از قبل شده است. چربی خو ن مسعود بالا رفته است، بیماری گوارشی و دندان هایش نیز همچنان اذیتش می کند. خبر نداریم در زندان به او چه می گذرد ولی باید هر چه سریعتر به اوضاعش رسیدگی شود.»
مسعود باستانی ، روزنامه نگار در ۱۴ تیرماه ۱۳۸۸ در جریان وقایع پس از انتخابات ریاست جمهوری بازداشت شد و در دادگاه به ۶ سال حبس تعزیزی محکوم شد. او در تاریخ ۱۲ خرداد سال جاری (۱۳۹۰) توسط یکی از ماموران زندان رجایی شهر کرج در زمان ملاقات و در مقابل خانواده اش و دیگر زندانیان مورد ضرب وشتم شدید واقع شد.
معصومه ملول، مادر مسعود باستانی که آخرین بار او را پنجشنبه هفته گذشته در ملاقات کابینی دیده است، گفت:« در این دو سال ونیمی که مسعود در زندان بوده مواد پروتینی و ویتامین دار کم به بدنش رسیده و اینها بدن او را ضعیف کرده است. من و پدرش مدام در حال پیگیری اوضاع او هستیم، بارها به دادستانی مراجعه کردیم اما به درخواست های ما توجهی نمی شود. هیچ جوابی به ما نمی دهند و دلیل ندادن مرخصی را هم به ما نمی گویند.»
معصومه ملول با اظهار اینکه بهداری زندان از امکانات لازم برای مداوا زندانیان محروم است،گفت:« بهداری زندان فقط از او یک سری آزمایش گرفته که مشخص شده چربی خونش بالا است اما به او دارویی داده نشده من نمی دانم چرا اجازه نمی دهند او تحت الحفظ به بیمارستان مراجعه کند و بعد دوباره به زندان برگردد.»
مادر مسعود باستانی با اظهار اینکه پسرش یک روز هم به مرخصی نیامده است، گفت:« مسعود از زمان دستگیری یعنی دو و سال ونیم پیش به مرخصی نیامده است.بچه من که قتل نکرده، فقط روزنامه نگاری بوده که با رسانه های داخل کشور همکاری داشته است، آیا حقش نیست که بعد این مدت به خانه بیاید یا به دکتر برود. این رفتار حق بچه من نبوده و نیست.»
مادر مسعود باستانی در بخش دیگری از صحبت هایش به افزایش بی حرمتی ها به خانواده های زندانیان رجایی شهر کرج در زمان ملاقات اشاره کرد و گفت:« از حدود سه ماه پیش که مدیر زندان تغییر کرده است محدودیت ها و بی حرمتی های زیادی به ما می شود مثلا کمدهایی که برای نگهداری کیف و وسایل شخصی خانواده ها در راهروی ورودی زندان وجود داشت، برداشته شده و خانواده ها مجبورند فقط شناسنامه و مقداری پول برای رفت و آمد خود در کیسه پلاستیک بگذارند و با خود ببرند. بدتر اینکه ما را برای چند ساعت داخل راهرو نگه می دارند تا اینکه زندانیان را برای ملاقات بیاورند و ببرند که این خود تقریبا سه ساعت زمان می برد. در این مدت ما حتی اجازه نداریم با خودمان آب یا غذایی ببریم و این برای بچه ها و افراد مسن بسیار سخت است.»
مادر مسعود باستانی ادامه داد:« حتی در این مدت اجازه نداریم که مثلا به دستشویی برویم. ما هم هر هفته چند ساعتی زندانی می شویم. ما را وارد راهروی می کنند بعد در را قفل می کنند تا اینکه زندانیان برای ملاقات بیایند و بروند. از طرف دیگر جمعیت زندانیان سیاسی زیاد شده است و همین تاب آوردن جمعیت زیاد در فضای کوچک برای ساعت ها سخت است. همچنین دیگر به ما اجازه داده نمی شود با خود کاغذ و قلمی به داخل ببریم. هفته پیش ماموری با حالت خیلی بد کاغذی را از زیر دست کسی که داشت سفارشات همسر زندانیش را می نوشت کشید و برد. خانواده ها و زندانیان که بعد از دوهفته یکدیگر را می بینند سفارشات و حرف های دارند که لازم است یادداشت شود تا از یاد نرود.»
معصومه ملول درباره اینکه آیا ماموران زندان دلیلی هم برای محدودیت های جدید عنوان کرده اند، به کمپین گفت:« ما گفتیم که چرا نمی گذارید کیف هایمان را با خودمان بیاوریم و آنها دلیلش را انتقال مواد مخدر توسط ما به داخل زندان عنوان کردند اما خودشان هم بهتر می دانند که این دلیل چقدر بچه گانه است. خانواده های زندانیان سیاسی اصلا این کار را نمی کنند. موضوع دیگر زدن مهره بر کف دست هایمان قبل از ورود به زندان است که اثر این مهر تا فردای روز ملاقات هم روی دست هایمان می ماند. ظاهرا در اوین هم به تازگی این کار را می کنند. اما خانواده های زندانیان تا به حال چیزی نگفتند چون می ترسیدند که همین امکان ملاقات را هم از دست بدهند. این مهر زدن البته کمترین توهین است که به ما می شود، واقعا در مقابل زندانی شدن چند ساعته مان ناچیزاست.»
