وزارت اطلاعات
– دستگیری های خودسرانه، تهمت های نادرست، و آزاراذیت فعالان
– شکنجه، بدرفتاری، و اعترافات اجباری
– آزار اعضاء خانوادۀ منتقدان و معترضان
– تجاوز به فضای خصوصی افراد از طریق شنود
– سانسور روزنامه ها پیش از انتشار
– دخالت در دانشگاهها
– آزار و اذیت اقلیتهای مذهبی و قومی
دستگیریهای خودسرانه، تهمت های نادرست و آزار واذیت فعالان
وزارت اطلاعات مستقیما در اعمال محدودیتهای غیر قانونی و خودسرانه در فعالیتهای احزاب سیاسی و سازمانهای غیر دولتی مستقل دخیل است. سالانه صدها پروندۀ دستگیری خودسرانۀ اعضای سازمانها، اتهامات نادرست و زنجیره‌ای از دخالتهای غیر قانونی در قوۀ قضاییه در راستای خاتمه دادن به فعالیتهای سازمانهای مستقل وجود دارد.
(نسخه کامل گزارش «عمل به وعده ها: یک نقشه راه حقوق بشری برای حسن روحانی»-PDF)
وزارت اطلاعات به صورت مستمر در دستگیریهای خودسرانۀ روزنامه نگاران و فعالان مدنی و سیاسی، خاموش کردن منتقدان و رسانه‌ها و انجمن‌های مستقل نقش دارد. این وزارتخانه مرتبا افراد را به دفاتر خود احضار میکند و آنها را بدون هیچ توجیه قانونی تهدید میکند. این حملات فراگیر به معترضان و متخصصین رسانه باعث ایجاد جوی از سانسور و سرکوب شده و تاثیر دهشتناکی بر برخورداری شهروندان از آزادی بیان و انجمنی داشته است.
به علاوه، وزارت اطلاعات سابقۀ گسترده‌ای در تشکیل پرونده های دروغین علیه فعالان، روزنامه نگاران، هنرمندان و دانشگاهیان داشته است. این اتهامات دروغین در کار و زندگی روزمره این افراد ایجاد اختلال جدی می کند، اعتبار آنان را از بین می برد، و غالبا به دستگیری آنان منتهی می‌شود. در حالیکه بسیاری از افرادی که مورد اتهام قرار گرفته اند نهایتا وقتی پرونده شان در دادگاه مطرح می‌شود از این اتهامات تبرئه میشوند، غالبا قبل از اینکه پرونده شان مورد بررسی قرار بگیرد سالها درزندان به سر می‌برند.
آزار اعضاء خانوادۀ منتقدان و معترضان
وزارت اطلاعات همچنین اعضای خانوادۀ منتقدین و معترضین را آزار، بازجویی، و دستگیر می کند. برای مثال در سالهای ۲۰۱۲ و ۲۰۱۳، اعضای خانواده‌های روزنامه‌نگارانی که برای آژانس‌های خبری خارج از ایران، مانند بی بی سی فارسی و رادیو فردا کار می کنند، مورد آزار و اذیت و دستگیری قرار گرفتند. همچنین موارد دیگری از تحت فشار قراردادن، آزار و اذیت و ایجاد محدودیت برای خانواده برخی از کارکنان صدای آمریکا به کمپین گزارش شده است.
شکنجه، بدرفتاری، و اعترافات اجباری
وزارت اطلاعات بازداشتگاههای متعددی در سراسر ایران دارد. صدها مورد نقض حقوق بشر در این بازداشتگاهها، شامل بدرفتاری با بازداشت شدگان، شکنجۀ جسمی و روحی، و عدم دسترسی افراد به وکیل و یا خانواده، که همگی موارد نقض قوانین ایران و قوانین بین المللی می باشند، در رابطه با این بازداشتگاهها مستند شده است. بسیاری از دستگیر شدگان وادار شده اند تا تحت شکنجه اعترافات دروغین کنند. بر اساس گزارش گزارشگر ویژۀ سازمان ملل متحد در امور حقوق بشر در ایران که در اسفند ماه ۱۳۹۱ منتشر شد، ۷۸ درصد شهودی که او با آنها مصاحبه کرده تصریح کرده اند که مورد شکنجه قرار گرفته اند.
در مورد زندانیان سیاسی، این وزارت اطلاعات است که دستگیری ها را انجام می‌دهد، زندانیان را در زندانهای ویژۀ خود بدون نظارت از سوی قوۀ قضاییه بازداشت میکند، و تحقیقات اولیه را پیش از تحویل آنان به قوۀ قضاییه انجام می‌دهد. یک روال منظم شکنجۀ زندانیان سیاسی، مخصوصا در روزهای اولیۀ بازداشت آنان، اغلب در سلول های انفرادی و در زمان بازجویی، با هدف اخذ اعترافات دروغین وجود دارد. بسیاری از زندانیان، مانند وکیل حقوق بشر نسرین ستوده، گزارش داده اند که بازجویان وزارت اطلاعات آنان را از میزان محکومیت خود پیش از محاکمات مطلع کرده اند و این امر نگرانی در خصوص استقلال قضات پرونده های زندانیان سیاسی را افزایش داده است.
علاوه بر بازداشتگاهها، وزارت اطلاعات همچنین برخی بندهای زندانها را بدون نظارت قوۀ قضاییۀ ایران اداره میکند که در این بازداشتگاهها یک الگوی مستند شدۀ بدرفتاری وجود دارد. برای مثال، هفت درویش زندانی که در بند ۲۰۹ زندان اوین نگهداری میشوند به مدت چندین ماه از دسترسی به نور محروم بوده اند و متعاقبا دچار بیماریهایی شده اند.
همچنین، وزارت اطلاعات به صورت سیستماتیک فرآیند عادی دادرسی قضایی را نقض میکند. بازداشت شدگان مرتبا از دسترسی به وکیل منع میشوند و در بسیاری از موارد بدون تفهیم اتهام در زندان می‌مانند.
تجاوز به حریم خصوصی از طریق شنود
وزارت اطلاعات به طور فعال به حریم خصوصی شهروندان ایرانی از طریقِ شنود تلفن‌هایشان، خواندن پیامک هایشان ، و تحت نظر گرفتن استفادۀ آنها از اینترنت تجاوز میکند. این تجسس‌ها در بسیاری از موارد بدون آنکه مجوز قضایی داشته باشد صورت می‌گیرد. این مکانیسم‌های نظارتی اغلب برای بازداشتِ فعالان و همچنین منع آنان از داشتن حق آزادی بیان و تجمع در حوزۀ خصوصی‌شان مورد استفاده قرار می‌گیرند.
سانسور روزنامه‌ها قبل از انتشار
بدون داشتنِ هیچگونه اختیار قانونی برای سانسور یا مرورمطالب روزنامه ها، وزارت اطلاعات دائما سردبیران، روزنامه نگاران، ناشران، و دیگر متخصصان رسانه‌ای را به دستگیری یا توقیف نشریات‌شان تهدید میکند تا مطالب را قبل از انتشار خبر سانسور کند. مامورین وزارت اطلاعات همچنین در موارد متعددی در تماس با مسوولین نشریات مستقل آنها را از انتشار برخی موضوعات خبری منع کرده‌اند و آنها را تهدید کرده اند که در صورت سرپیچی، دستگیر و یا نشریه تعطیل خواهد شد.
دخالت در دانشگاهها
در تخلف مستقیم از قانون اساسی ایران، وزارت اطلاعات ایران صدها جوان ایرانی را از پیگیری تحصیلات عالی خود به دلیل فعالیتهای سیاسی یا عقاید مذهبی شان محروم کرده است. این وزارتخانه در امور پذیرش دانشجویان دخالت میکند، دانشجویان را “ستاره دار” میکند (یعنی کارنامه هایشان را علامت گذاری میکند تا از ثبت نام آنان در دانشگاههای ایران جلوگیری کند) و در کمیته‌های انضباطی دانشگاههای مختلف، برای محرومیت دانشجویان به دلیل فعالیت های مسالمت آمیزدانشجویی دردانشگاه مشارکت فعال دارد.
اذیت و آزار اقلیتهای مذهبی و قومی
ظرف هشت سال گذشته، وزارت اطلاعات آزار اقلیت های مذهبی، شامل مسیحیان پروتستان، دراویش و جامعۀ بهاییان را به صورت فزاینده‌ای در دستور کار خود داشته است. اماکن عبادت این گروهها مرتبا تعطیل شده و رهبران جوامع مذهبی غالبا تحت نظر و مورد اذیت قرار گرفته و بازداشت شده اند. برای مثال، در خردادماه ۱۳۹۲، قدیمی‌ترین کلیسای پروتستان فارسی زبان ایران، “جماعت ربانی،” به علت فشار از سوی نیروهای اطلاعاتی بسته شد.
وزارت اطلاعات همچنین در آزار و اذیت طولانی اقلیتهای قومی ایران، از جمله کردها، بلوچ‌ها، عرب‌ها و آذری ها دخیل بوده است. مانند اقلیتهای مذهبی، رهبران این جوامع نیز غالبا تحت نظر گرفته شده، آزار و بازداشت شده اند و برای این اقلیت ها استفاده از زبان مادری‌شان محدود شده، و تقاضاهای آنان برای دریافت مجوزهای ثبت نام در دانشگاه و پروانه های فعالیتهای تجاری در موارد بسیاری رد شده است. برای مثال، برای بیش از سه دهه، دولت ایران مردم کرد را برای اجرای جشن‌ها و مراسم قومی خودشان، از طریق نیروی انتظامی و وزارت اطلاعات دستگیر کرده و مورد آزار قرار داده است.
توصیه‌هایی برای وزارت اطلاعات
– برچیدن یا نظام‌مند کردن و همچنین نظارت حضور وزارت اطلاعات در دانشگاهها و پایان دادن به ارعاب و خاموش کردن فعالان دانشجویی، اقلیتهای مذهبی، و دانشجویانی که اعتقادات سیاسی مستقل دارند و به فعالیتهای مسالمت آمیز مدنی- سیاسی می‌پردازد.
– وزارت اطلاعات را به دلیل دخالتهایش در امور قوۀ قضاییه پاسخگو کنید و به مصونیت از مجازات و پاسخگویی مامورین اطلاعاتی پایان دهید.
– جلوگیری از شکنجه و آزار جسمی و روانی افرادی که بازداشت یا تهدید به بازداشت میشوند، و مسئول دانستن کسانی که شکنجه را به کار می‌گیرند.
– تهیه و پخش تلویزیونی اعترافات اجباری را متوقف کنید.
– استفادۀ بی‌رویه از اتهام “اقدام علیه امنیت ملی” و سایر اتهامات امنیتی علیه فعالان، هنرمندان، دانشجویان، و اقلیتهای مذهبی و قومی را متوقف کنید.
– به لایحۀ حقوق شهروندی سال ۲۰۰۴ احترام بگذارید و آن را به اجرا بگذارید.
– به دخالت غیر قانونی وزارت اطلاعات در گروهها و احزاب سیاسی پایان دهید.
– کنوانسیون علیه شکنجه و سایر رفتارها و مجازات‌های بی رحمانه، غیرانسانی یا اهانت‌آمیز (کنوانسیون سازمان ملل متحد علیه شکنجه را امضاء و تصویب کنید.
– به آزار و اذیت سیستماتیک اقلیتهای مذهبی پایان دهید.
– به حقوق اقلیت های قومی برای دنبال کردن سنت های خود که در مواد ۱۹ و ۲۰ قانون اساسی ایران نیز محافظت شده اند احترام بگذارید. به آزار و اذیت اقلیتهای قومی خاتمه دهید.
