نگرانی نسبت به ادامه اعتصاب غذای هشت درویش گنابادی و عدم پاسخگویی مسولان!
همسر امیر اسلامی، درویش زندانی: «یکماه است که همسرم و بقیه دراویش زندانی در اعتصاب غذا به سر می برد و ما به شدت نگران حال او هستیم. اگر اتفاقی برای همسرم و بقیه دراویش در زندان بیفتد مسولان باید پاسخگو باشند.»
همسر امیر اسلامی، یکی از دراویش زندانی که از روز ۹ شهریور ماه در اعتراض به وضعیت دراویش دست به اعتصاب غذای نامحدود زده است با اظهار نگرانی از وضعیت جسمی همسرش به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت: «یکماه است که همسرم و بقیۀ دراویش زندانی در اعتصاب غذا به سر می برند و ما به شدت نگران حال آنها هستیم. اگر اتفاقی برای همسرم و سایر دراویش در زندان بیفتد مسولان باید پاسخگو باشند.»
مریم شیرینی در پاسخ به این سوال که آیا دادستانی به تحصن ها و درخواست های آنها تاکنون پاسخ داده است به کمپین گفت: «جامعه دراویش سه بار در اعتراض به وضعیت دراویش زندانی تحصن کرد. سرهنگ ساجدی نیا در اولین روز تحصن به میان جمعیت آمد و قول پیگیری درخواست های ما را داد، اما از آن زمان تاکنون که چیزی حدود ده روز می گذرد اتفاقی نیفتاده است. ما در این مدت بسیاری از مسولان را دیده ایم، حتی به دیدار آقای علی یونسی، دستیار رییس جمهور در امور اقلیت های قومی و دینی رفتیم. ایشان هم به ما وعده هایی دادند اما در حد یک وعده مانده است.»
هشت درویش گنابادی در زندان اوین و یک درویش گنابادی در زندان عادل آباد شیراز از روز ۹ شهریور ماه در اعتراض به وضعیت نامناسب نگهداری در زندان و همچنین فشارهای اعمال شده بر جامعۀ دراویش دست به اعتصاب غذا زده اند. اسامی این نه زندانی عبارت است از حمید رضا مرادی، مصطفی دانشجو، فرشید یداللهی، افشین کرم پور، امیر اسلامی، امید بهروزی، رضا انتصاری، مصطفی عبدی و کسری نوری.
این هشت درویش زندانی روز ۱۷ شهریور ماه با انتشار وصیت نامه ای اعلام کردند که این بار آنها تا مرگ دست از اعتصاب بر نمی دارند. این دراویش در بخشی از وصیت نامۀ خود که وب سایت مجذوبان نور آن را منتشر کرد، نوشته اند: «خواستۀ ما از اعتصاب غذا نه اعزام به بیمارستان، نه با هم بودن در یک بند، نه بازگشت به بند ۳۵۰، نه برداشتن اجبار استفاده از لباس زندان، نه بازگرداندن دروایش از انفرادی به بند عمومی، نه دادرسی عادلانه، نه هیچ یک از حقوق حداقلی است که در قانون برای یک زندانی در نظر گرفته شده و نه حتی آزادی از زندان است.»
آنها در ادامه نوشتند: «خواستۀ ما برداشتن حصر بزرگان و مشایخ مان است. خواستۀ ما برداشتن بایکوت خبری دراویش گنابادی است. خواستۀ ما جلوگیری از آتش زدن منازل و حسینیه هاست. خواستۀ ما جامعه‌ای است که به اسم دین در آن، جان ببخشند نه که جان بگیرند.» دروایش زندانی نوشته اند که به اعتصاب غذای خود “تا پاسخگویی صریح مسولان عالی رتبه کشور نسبت به سال ها نقض حقوق دروایش به اعتصاب غذای خود ادامه می دهند.”
پس از اعتصاب این هشت درویش گنابادی، حدود ۲۰۰۰ نفر از دروایش از شهرهای مختلف ایران با امضای «کمپین کوچ به زندان اوین» خواستار رسیدگی به حقوق دروایش و یا زندانی شدن همه دراویش شدند. پس از امضای این کمپین عده کثیری از دراویش صبح روز شنبه ۲۹ و ۳۰ شهریور ماه در مقابل دفتر دادستانی تجمع کردند که به ضرب و شتم و زندانی شدن آنها توسط ماموران نیروی انتظامی منجر شد. همۀ بازداشت شدگان صبح روز ۳۱ شهریور آزاد شدند.
خدیجه برزگر، همسر مصطفی دانشجو یکی از دروایش زندانی از تهدید مسولان به برخوردهای شدیدتر در صورت ادامه تحصن ها به کمپین گفت: «مسولان در پایان دومین روز اعتصاب که به ضرب و شتم شدیدی کشیده شد گفتند اگر تجمع روز بعد هم ادامه پیدا کند آنها این بار برخورد خیلی جدی تری خواهند داشت و ما که نگران بودیم فردا برخورد با اسلحه باشد از دراویش خواستیم تا تحصن را ادامه ندهند و به مسولان هم ۴۸ ساعت فرصت رسیدگی به خواسته هایمان را دادیم اما هیچ پاسخی از سوی مسولان نشنیدیم.»
مریم شیرینی، همسر امیر اسلامی به کمپین گفت: «جمعی از خانواده های دراویش زندانی برای سومین بار یکشنبه ششم مهرماه به جلوی وزارت دادگستری رفتیم و خواستار پیگیری وضعیت زندانیان شدیم، اما آنها فقط قول های بی عمل به ما دادند. حتی با درخواست ما برای ملاقات حضوری با همسرانمان در زندان موافقت نکردند، گفتند چون آنها دست به اعتصاب زده اند و ما هم تحصن کردیم به ما ملاقات حضوری داده نمی شود.»
مریم شیرینی، همسر امیر اسلامی خطاب به مسولان گفت: «ما فقط از مسولان درخواست می کنیم که طبق قوانین کشور عمل کنند و به دستورهایی که از بالا صادر می شود و منطبق با قانون نیست عمل نکنند. متاسفانه در این سه سال که از حبس همسر من و بقیه دراویش می گذرد چیزی جز بی عدالتی و غیرقانونی ندیدیم. آنها خوب می دانند که حق وکلای دراویش زندان نیست و اتهامات آنها غیرقانونی است.»
