دولت و مجلس برای بررسی ممانعت سیستماتیک از ارائه درمان پزشکی به زندانیان، کمیته تحقیق مستقل تشکیل دهند
تخلیه چشم علیرضا رجایی روزنامه نگار به علت ممانعت مقامات زندان از ارائه خدمات پزشکی برای سرطان در زندان
ممانعت سیستماتیک ایران از ارائه درمان پزشکی به زندانیان یک بیماری فاجعه بار دیگر آفرید
۱۴ شهریور ۱۳۹۶—همسر روزنامه نگار برجسته ایرانی علیرضا رجایی به کمپین حقوق بشر در ایران گفت که در یک عمل جراحی چشم راست و بخشی از فک علیرضا رجایی به دلیل عدم درمان بیماری سرطان وی بین سالهای ۱۳۹۰ تا ۱۳۹۴ که وی زندانی بود، برداشته شده است.
لیلا لیاقت به کمپین گفت: «در زندان امکان و اجازه هیچ معالجه‌ای ندادند و هر بار فقط با یک آمپول یا قرص مسکن در بهداری اوین او را به بند ۳۵۰ برگرداندند. در حالی که اگر اجازه اعزام به بیمارستان و انجام آزمایش وجود داشت و بیماری او تشخیص و تحت درمان قرار می‌گرفت و امروز او بخشی از صورت و چشم خود را از دست نمی‌داد.»
بررسی کمپین از دهها پرونده نشان می دهد که مورد علیرضا رجایی تنها مورد نبوده، بلکه یکی از بسیاری موارد مشابه است که نشان می‌دهند حکومت ایران به صورت سیستماتیک از ارائه خدمات پزشکی کامل و به موقع به زندانیان خودداری می کند.
کمپین حقوق بشر در ایران از رییس جمهور حسن روحانی می خواهد تا فورا دستور دهد تا در مورد پرونده علیرضا رجایی تحقیق شود تا مسئولین قصور در رسیدگی به وضعیت پزشکی وی مشخص شوند. کمپین حقوق بشر در ایران همچنین از مجلس ایران می خواهد تا یک کمیته مستقل برای تحقیق در مورد موارد مکررخودداری قوه قضاییه و مقامات زندانها از ارائه خدمات پزشکی به زندانیان تشکیل دهد.
هادی قائمی، مدیر اجرایی کمپین گفت: «بیماری‌های فاجعه بار تعداد زیادی از زندانیان در ایران که برای آنها خسارات غیرقابل جبران به همراه دارد، نتیجه مستقیم سیاستهای دستگاه‌های حکومتی است.»
هادی قائمی گفت: «خودداری از ارائه درمان مناسب پزشکی به زندانیان باعث وارد شدن صدمات عمیق و غیرقابل جبرانی به این افراد شده و مقامات ایران باید برای این موارد نقض آشکار موازین جهانی رفتار با زندانیان پاسخگو باشند.»
علیرضا رجایی که عضو هیئت مدیره انجمن روزنامه نگاران ایران بود، به عنوان دبیر بخش سیاسی چندین روزنامه اصلاح طلب و میانه رو از جمله جامعه، طوس، نشاط و عصر آزادگان فعالیت کرده است. در حال حاضر وی رییس شرکت نشر گام نو است که ناشر کتابهایی در مورد موضوعات سیاسی، مذهبی و اجتماعی است.
علیرضا رجایی در تاریخ چهارم اردیبهشت ماه سال ۱۳۹۰ بازداشت شد و به چهار سال حبس و پنج سال محرومیت از فعالیت های مدنی و سیاسی به اتهام “عضویت در ائتلاف نیروهای ملی مذهبی،” “اقدام علیه امنیت ملی،” و “تبلیغ علیه نظام” محکوم شد. وی در تاریخ چهارم آبان ماه سال ۹۴ از زندان آزاد شد.
در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۳۹۶، در گفتگویی با کمپین حقوق بشر در ایران همسر علیرضا رجایی گفت که وی در تاریخ ۵ شهریور تحت یک عمل جراحی ۱۴ ساعته برای برداشتن بافت‌های سرطانی قرار گرفته است.
لیلا لیاقت به کمپین گفت: «وقتی او را بازداشت کردند کاملا سالم بود و مشکلی نداشت اما حالا یک چشم و بخشی از صورت‌اش را از دست داده چون در زندان اجازه و امکان درمان ندادند، اجازه اعزام به بیمارستان ندادند. عکس های قبل از بازداشت‌اش را نگاه کنید بعد به عکس روز آزادی‌اش نگاه کنید که کاملا مشخص است زیر چشم راست و صورت اش ورم دارد.»
در تاریخ ۱۲ شهریور ۱۳۹۶ درپاسخ به سوال یک خبرنگار در مورد بیماری سرطان علیرضا رجایی، سخنگوی قوه قضاییه غلامحسین محسنی اژه ای گفت: «(علیرضا رجایی) حدود دو سال پیش از زندان آزاد شده و محکومیت او پایان یافته است؛ بنابراین حدود دو سال از آزادی ایشان می گذرد… ایشان سرطان گرفته مانند بسیاری از افراد در کشور که خیلی افراد سرطان می‌گیرند… در زمانی که در زندان بوده آثاری از این بیماری در او وجود نداشته است. من پرونده زندان را هم دیدم که او به خاطر سرماخوردگی به بهداری مراجعه کرده و یک بار هم مشکل دندان داشته که به متخصص خارج از زندان مراجعه کرده است… حالا بعد از دو سال پس از آزادی سرطان گرفته که ما هم از رنج بیماری سرطان و تخلیه چشم ایشان ناراحت هستیم، اما این قصد و غرض و این فضاسازی ها حمایت از فرد نیست و چیزی را هم درمان نمی کند و فقط باعث تشویش اذهان می شود. … این بیماری به هیچ وجه ارتباطی با محکومیت ایشان نداشته و آثاری از سرطان در پرونده زندان موجود نیست و دو سال بعد از آزادی این اتفاق افتاده است.»
در یک پرونده مشابه، فیزیکدان جوان امید کوکبی پس از این که برغم درخواستهای مکرر وی و خانواده اش از درمان وی در زندان اوین تهران طی چند سال خودداری به عمل آمد، یک کلیه خود را به دلیل سرطان ازدست داد.
لیلا لیاقت که به دلیل فشارهای بازجوهای سپاه مجبور به خروج از کشور شده و در حال حاضرهمراه دو فرزند خود و آقای رجایی ساکن کشور فرانسه است افزود: «۲۶ اسفند سال ۹۳ که پدر علیرضا فوت کرد به او اجازه مرخصی ندادند. بعد از آن بود که بچه‌های زندانی هم بند علیرضا به من گفتند او هر شب بدون استثنا از درد زیر حدقه چشم سمت راست و استخوان فک گله داشت و می‌رفت بهداری اوین، اما دکتر بهداری اوین می‌گفت هیچ مشکلی نیست بیماری خاصی نداری.»
وی افزود: «یک شب یک دکتری که از بیمارستان بقیه‌الله به زندان اوین رفته بود و علیرضا را دیده بود سر دکتر بهداری اوین داد زده بود که این آمپول‌هایی که می‌زنی به درد نمی‌خورد باید حتما به خارج از بهداری و بیمارستان اعزام شود. اما دکتر بهداری اوین اجازه نمی‌دهد. مطمئنا او از طرف اطلاعات سپاه و بازجوی پرونده چنین ممانعتی می‌کرد نه از طرف خودش. هدف شان واقعا این بوده که علیرضا رجایی را از بین ببرند و من احساس می‌کنم می‌خواستند کاری کنند که علیرضا در زندان بمیرد یا مرگ تدریجی.»
همسر علیرضا رجایی ادامه داد: «همین طور در زندان بیماری پیش رفت تا چهارم آبان ۹۴ که دوران زندان علیرضا تمام شد و بیرون که آمد تازه متوجه شدیم که چه بلایی سرش آمده. آزمایش و ام‌آرآی انجام داد. گفتند سرطان سینوس دارد از قسمت زیر حدقه چشم. شش دوره شیمی درمانی انجام داد، چهار دوره لیزرتراپی و رادیوتراپی انجام داد. فکر می‌کردیم تمام شده تا دی ماه ۹۵ ام‌آرآی و سی‌تی اسکن جدید انجام داد و گفتند تمام منطقه فک و استخوان های طبقه بالای دهان و زیر کاسه حدقه چشم سمت راست دوباره سرطانی شده.»
حسین رونقی ملکی، فعال مدنی و هم بندی سابق علیرضا رجایی در زندان اوین تایید کرد که علیرضا رجایی در زمانی که درزندان بود از بیماری رنج می‌برد.
حسین رونقی ملکی در تاریخ ۸ شهریور ۱۳۹۶ در توییتر خود نوشت: «تو زندان بارها می‌گفت صورت و فکش درد می‌کنه می‌بردندش بهداری اوین و می‌گفتند دندونشه و با مسکن راهی بند می‌کردنش! یک پزشک گفته بود برای تشخیص باید بره بیرون از زندان! نذاشتند! مجوز ندادند و آخرش شد سرطان و چشمی که از دست رفت.»
غلامرضا رجایی، برادر علیرضا رجایی در تاریخ ۱۴ شهریور ۱۳۹۶ به روزنامه اعتماد گفت که زمانی که علیرضا در زندان بود «پنج مرتبه از سوی بهداری زندان اعزام به خارج از زندان برای اسکن و عکس‌برداری تجویز شد که متاسفانه این اجازه داده نشد.»
لیلا لیاقت، همسر علیرضا رجایی به کمپین گفت: «از چهارم اردیبهشت سال ۹۰ که علیرضا زندان رفت دو ماه یعنی ۶۴ روز در سلول های انفرادی بند دو-الف بود. بعد که وارد بند عمومی شد اجازه مرخصی نمی‌دادند تا یک سال و نیم بعد یعنی شهریور ۹۱ به مدت سه روز مرخصی دادند و ما متوجه شدیم که دندان درد شدید دارد. در این سه روز رفتیم دندانپزشکی، اما دکتر گفت می‌توانم روت کانال موقتی و دم دستی انجام دهم چون این کار امروز و فردا نیست و باید تحت درمان باشد. بعد از سه روز برگشت زندان و عملا امکان درمان نبود.»
آقای رجایی منتخب مردم تهران در انتخابات مجلس ششم بود و نفر بیست و هفتم در لیست راه یافتگان به مجلس بود اما شورای نگهبان دستور به ابطال آرای وی و”بازشماری” آراء داد و غلامعلی حدادعادل، فردی که دخترش همسر مجتبی خامنه ای فرزند رهبر ایران بود را به جای او به عنوان نماینده به مجلس فرستادند.
هادی قائمی گفت: «دیرزمانی است که مقامات قوه قضاییه و زندانها قوانین خود و آیین نامه سازمان زندانها که درمان پزشکی مناسب برای زندانیان را لازم میداند را نقض می کنند.” وی افزود: “اینک زمان آن فرا رسیده تا روحانی که مسئول اجرای قانوان اساسی ایران است، به این موارد نقض رسیدگی کند.»
