نامه احمدرضا جلالی چندین ماه پیش از صدور حکم اعدام از زندان: نپذیرفتم برای وزارت اطلاعات جاسوسی کنم

احمدرضا جلالی، استاد، پژوهشگر مدیریت حوادث مترقبه و پزشک که به اتهام محاربه به اعدام محکوم شده، در ماه آگوست نامه‌ای از داخل زندان به زبان انگلیسی نوشته که در روزهای اخیر، پس از اعلام حکم دادگاهش در روز ۲۹ مهرماه منتشر شده است. احمدرضا جلالی در این نامه با عنوان «چرا من از سوی وزارت اطلاعات بازداشت شدم؟» به طور کامل توضیح می‌دهد که به دلیل همکاری نکردن با وزارت اطلاعات برای جاسوسی به نفع ایران بازداشت و سپس تهدید به اعدام شده است.

آقای جلالی این نامه را در ماه آگوست نوشته، در روزهایی که قاضی صلواتی از پذیرش وکلای او کارشکنی می‌کرد و هنوز جلسه دادگاهی برای او برگزار نشده بود اما بازجویانش و قاضی صلواتی او را پیش از برگزاری دادگاه بارها تهدید به اعدام کرده بودند و این زندانی به دلیل این تهدیدها مدتی دست به اعتصاب غذا زد.

او در انتهای نامه‌اش با قید تاریخ نامه آورده است: «من از فروردین ۲۰۱۶ تا الان که آگوست ۲۰۱۷ است در بازداشت و زیر تهدید اعدام به سر می‌برم. درخواست های مکررم برای ملاقات با مقامات حقوق بشری در ایران رد شده است. همچنین اجازه ملاقات با سفیر سوئد در ایران را به من نداده‌اند. حتی وقتی سفرای اروپایی در روز ۲۰ ژولای ۲۰۱۷ از زندان اوین بازدید کردند، مرا به سلول انفرادی ۲۰۹ منتقل کردند تا از ملاقات احتمالی با آن‌ها جلوگیری کنند.»

احمدرضا جلالی، استاد و پژوهشگر مدیریت حوادث مترقبه که در اردبیهشت ماه ۱۳۹۵ بازداشت شد از سوی شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به اتهام محاربه از طریق جاسوسی برای دولت متخاصم اسراییل به اعدام محکوم شده است. این حکم روز شنبه ۲۹ مهرماه ۹۶ به وکیل او ابلاغ شد.

این زندانی محکوم به اعدام در ابتدای نامه خود نوشته: «من احمدرضا جلالی از سال ۱۹۹۷ تا ۲۰۰۸ به عنوان محقق، استاد و برنامه‌ریز در حوزه طبیعت و مدیریت بحران در وزارت بهداشت ایران کار می‌کردم.» او در جملات دیگر توضیح می‌دهد که در سال ۲۰۰۸ در مقطع دکتری در موسسه‌ای در استکلهم سوئد شروع به تحصیل کرده است و پذیرش و امور ویزایش همه به عهده دکتر گانر اوهلن، مدیر دپارتمان اورژانس پزشکی بوه و در دوران تحصیلش گهگاه به ایران برای سخنرانی، ارائه مشاوره برای پروژه‌های تحقیقاتی و برنامه‌های مدیریت بحران سفر می‌کرده است.

احمدرضا جلالی در پارگراف دیگر توضیح می‌دهد: «چند ماه پس از این‌که من مدرک دکترایم را بگیرم، در سال ۲۰۱۲، وقتی در ایران بودم شخصی از مرکز نظامی با من تماس گرفت و خواست در ایران بمانم و در دانشگاه نظامی در حوزه دفاع منفعلانه و موضوعات مبارزه با تروریسم مشغول به کار شوم. من این پیشنهاد را نپذیرفتم و به او گفتم که دوست دارم فوق دکتریم را در حوزه مدیریت بحران در اروپا ادامه دهم.»

طبق آنچه آقای جلالی در نامه‌اش نوشته بین سال‌های ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۶ پیش از دستگیری او در پروژه‌ها و برنامه‌های آموزشی زیادی در حوزه مبارزه با تروریسم و مدیریت بحران در کشورهای مختلف اروپا فعالیت داشته است.

این پزشک و استاد متهم به محاربه درباره اولین‌باری که از سوی وزارت اطلاعات و مراکز نظامی به او تماس گرفته شده، می‌نویسد: «طی سفرم به ایران در سال ۲۰۱۴، دو نفر از یک مرکز نظامی و وزارت اطلاعات با من ملاقات کردند. آن‌ها از من خواستند تا برای شناسایی و جمع‌آوری اطلاعات و داده‌ها (جاسوسی کردن) در کشورهای اروپایی با آن‌ها همکاری کنم، از جمله در زمینه های مبارزه با تروریسم و رویارویی با حملات رادیواکتیو، شیمیایی و بیولوژیکی و برنامه های عملیاتی حساس مربوط به تروریسم و حوادث. جواب من منفی بود و به آن‌ها گفتم که من فقط یک دانشمند هستم و نه جاسوس. کمک علمی من به مرکز آکادمیک ایران از عشقم و تعهدم به سرزمین مادریم است. اما اگر از من چیز دیگری مانند جاسوسی بخواهید ترجیح می‌دهم که همکاریم را با ایران قطع کنم. آن‌ها از من خواستند تا این ملاقات و پیشنهاد را فراموش کنم و من را مطمئن ساختند که هیچ مشکلی وجود نخواهد داشت و  به من گفتند همکاریم را با مرکز آکادمیک ایران ادامه دهم.»

احمدرضا جلالی مجددا در پاییز ۲۰۱۵ برای سخنرانی و شرکت در برنامه‌های آموزشی به ایران دعوت شد «من توسط مرکز دفاع منفعلانه (وابسته به سیستم نظامی ایران) برای سخنرانی درباره تسریع سیستم بهداشتی علیه حملات تروریستی رادیواکتیو، شیمیایی و بیولوژیکی دعوت شدم. علاوه بر این سخنرانی، من در دو جلسه عمومی و غیرطبقه بندی درباره برنامه‌های آموزشی مربوط به دفاع منفعلانه و مبارزه با تروسیم شرکت کردم. تقریبا شش ماه پس از این جلسات در سفر علمی من به تهران، ناگهان از سوی وزارت اطلاعات بازداشت و به فعالیت تبلیغی علیه نظام متهم شدم. آن‌ها به من گفتند «شما یک سری موضوعات و داده های محرمانه درباره زیرساخت‌های حیاتی، پروژه‌های ایران درباره سیستم دفاعی و مدیریت بحرانش را جمع‌آوری و به اسراییل دادید.» آن‌ها مرا متهم کردند که از سال ۲۰۰۸ برای اسراییل جاسوسی کردم به من گفتند «تمام دوران دکتری و فوق دکتری و همچنین ویزا و اقامتم (موقت و همیشگی) در اروپا (سوئد و ایتالیا) از طریق اسراییل هماهنگ و پیشنهاد شده بود تا در عوض برای آن‌ها جاسوسی کنم.»

احمدرضا جلالی با اظهار این‌که این اتهام را رد کرده نوشته است: «من هرگز با هیچ سرویس اطلاعاتی ارتباط و یا همکاری نداشته ام، نه برای اسراییل و نه برای هیچ کشور دیگری. من هرگز به اسراییل سفر نکرده‌ام و هیچ دوست یا همکاری از کشور اسراییل نداشته ام. ده‌ها پروفسور و محقق در سوئد و ایتالیا هستند (گانر، اوهلن، لیسا کورلند، فرانچسکو دلاکورته، لوکا راگاتزونی و بسیاری دیگر) که می توانید با آن‌ها ارتباط بگیرید و درباره  فعالیت‌های روزانه من سوال کنید.»

این زندانی در ادامه از شکنجه‌هایی که برای اعتراف اجباری شده نوشته است: «تیم بازجویی وزارت اطلاعات برایش مهم نبود که من چه چیزهای را توضیح می‌دهم. آن‌ها من را در یک سلول انفرادی به اندازه‌ سه در پنج در بند ۲۰۹ قرار دادند و به گونه های مختلف مورد شکنجه روحی و جسمی قرار دادند و تهدید و تحقیرم کردند و دروغ گفتند و اجازه ندادند به وکیل دسترسی پیدا کنم. تا این‌که در ماه هفتم مرا به اعترافات دروغین وادار کردند و پرونده‌ای ساختند پر از دروغ و اتهامات بی‌اساس.»

او در پایان نامه‌اش نوشته است: «من هرگز فعالیتی علیه کشورم نداشتم. من هرگز برای کشور اسراییل یا هر کشور دیگری جاسوسی نکردم. تنها اشتباه من این بود که قبول نکردم تا از اعتماد همکارانم و مسوولان دانشگاه اروپا استفاده و علیه آن‌ها برای وزارت اطلاعات ایران جاسوسی کنم.»

احمدرضا جلالی، استاد و پژوهشگر مدیریت حوادث مترقبه و دارای اقامت سوئد است. او فوق دکتری خود را در رشته مدیریت بحران در دانشگاه پیه مونتو ایتالیا گرفته و پس از آن به همراه همسر و دو فرزنش ساکن کشور سوئد شدند. آقای دجلالی در تاریخ پنجم اردبیهشت ماه ۱۳۹۵ پس از سفر به ایران به قصد شرکت در یک کنفرانس علمی توسط ماموران وزارت اطلاعت دستگیر و روانه زندان اوین شد. او پس از هفت ماه بازجویی در سلول‎های انفرادی بند ۲۰۹ زندان اوین به بند عمومی منتقل شد. اتهام آقای دجلالی «همکاری با دول متخاصم» عنوان شده است.