سیستم مترو
مصاحبهشوندگان برای دسترسی به مترو در شهرشان با مشکل روبرو هستند. در جاهایی که آسانسور در ایستگاه مترو وجود دارد، بیشتر وقتها کار نمیکند. حسن که از ویلچر استفاده میکند میگوید «خیلی وقتها پیش میآید که وقتی به ایستگاه مترو میرسم میبینم آسانسور خراب است. آن وقت باید مسیرم را عوض کنم تا بالاخره یک آسانسور سالم پیدا کنم.»
با وجود این موانع، بعضی افراد دارای معلولیت جسمی که از ویلچر استفاده میکنند میگویند بخاطر سرعت و کمهزینه بودن مترو به استفاده از آن ادامه خواهند داد. آنها مسیر خود را طوری انتخاب میکنند که از ایستگاههایی که آسانسور دارد استفاده کنند اما ممکن است ناچار به تغییر خط مترو بیش از یک بار شوند که زمان رفت و آمد آنها را بسیار افزایش میدهد.
بعضی از افراد دارای معلولیت هم میگویند که با وجود خطر به استفاده از پله برقی روی آوردهاند. حسن میگوید:
«من نمیخواهم از پله برقی استفاده کنم اما گاهی هیچ راه دیگری ندارم. هم ویلچر برقیام سنگین است و هم جثه خودم. با این وضع استفاده از پله برقی مثل خودکشی است. یک بار نزدیک بود بیفتم. خیلی شانس آوردم که آسیب ندیدم.»
فاطمه هم از ویلچر استفاده میکند و میگوید:
«میدانم خیلی خطرناک است. هربار با ویلچرم روی پله برقی میروم، خودم را برای مرگ حاضر میکنم. اما چارهای ندارم. هیچ کس را ندارم کمکم کند.»
افراد دارای معلولیت وقتی به سکو میرسند باید از مسافران دیگر خواهش کنند به آنها در رد شدن از فاصله میان سکو و واگن قطار کمک کنند. عین همین مساله بیشتر مواقع در موقع رسیدن به مقصد و پیاده شدن از واگن هم وجود دارد.
انجمن باور یک نهاد غیردولتی فعال در زمینه حقوق افراد دارای معلولیت در ایران است. این انجمن یک بانک اطلاعاتی از ایستگاهها، درمانگاهها و ادارات دولتی دسترسیپذیر در تهران و سایر شهرها گردآوری کرده است. بر اساس این نقشه که آخرین بار در تاریخ ۳۰ اکتبر ۲۰۱۶ به روزرسانی شده فقط ۱۱ ایستگاه به طور کامل برای افراد دارای معلولیت جسمی و نابینا مناسبسازی شده بودند و ۵ ایستگاه دیگر فقط تا حدی دسترسیپذیر بودند.
