۱۳ فروردین روز جهانی آگاهی‌بخشی درباره اوتیسم
چند نفر در ایران دارای اوتیسم هستند؟ اوتیسم معلولیت است یا بیماری؟ افراد دارای اوتیسم با چه موانعی روبرو هستند؟ آیا اوتیسم مخصوص کودکان است؟ ۱۳ فروردین روز جهانی آگاهی‌بخشی درباره #اوتیسم، بهترین فرصت برای افزایش اطلاعات درباره این معلولیت و تلاش در جهت رفع تبعیض از این گروه است.
افراد نابینا می‌توانند متن این ویدیو را در ادامه مطالعه کنند.
حداقل هفت صد هزار نفر در ایران دارای اوتیسم هستند، اما فقط هشت هزار نفر از آنها شناسایی و ثبت شده‌اند.
علاوه بر ضعف شدید حمایت دولت، اطلاعات مردم درباره اوتیسم نیز بسیار اندک است.
اوتیسم یک بیماری خاص نیست، یک معلولیت است.
برخی اوتیسم را «در خود ماندگی» ترجمه می‌کنند. اما این کلمه فرد دارای اوتیسم را منزوی و مطرود تصویر می‌کند. بهترین کلمه، استفاده از کلمه فرد دارای اوتیسم یا اوتیستیک است.
اوتیسم علامت ظاهری ندارد. وقتی به شما گفته می‌شود کسی دارای اوتیسم است، به دنبال علامتی در چهره یا بدن او نباشید.
اوتیسم مشکلاتی در «صحبت کردن»، «ارتباط با دیگران» و «توجه و تمرکز» به وجود می‌آورد. مشکلات احتمالی جانبی: صرع، اختلالات گوارشی، حساسیت‌های غذایی و آلرژی‌های مختلف.
افراد دارای اوتیسم، بی‌عاطفه و بی‌احساس نیستند. مثل همه مردم احساساتی مانند غم یا شادی را تجربه می‌کنند. اما احساسات خود را به شکل متفاوتی نشان می‌دهند.
این که یک فرد اوتیسم صحبت نمی‌کند، به این معنا نیست که نمی‌شنود و متوجه نیست درباره او چه می‌گویند.
بسیاری از افراد دارای اوتیسم از هوش متوسط یا بالایی برخوردارند. بعضی از آنها در ریاضی، موسیقی و سایر رشته‌ها بسیار موفق عمل می‌کنند.
اوتیسم یک طیف است. همه افراد دارای اوتیسم شبیه به هم نیستند. حتی دو خواهر و برادر دارای اوتیسم می‌توانند کاملا متفاوت باشند.
اوتیسم فقط مخصوص کودکان نیست. افراد بزرگسال دارای اوتیسم هم وجود دارند.
اوتیسم نتیجه کوتاهی والدین نیست. علت واقعی اوتیسم هنوز کشف نشده است، و هیچ ارتباطی میان رفتار پدر و مادر با بروز اوتیسم ثابت نشده‌است.
اوتیسم قابل درمان نیست و داروی خاصی ندارد. با گفتار‌درمانی، کار‌درمانی و روان‌درمانی به موقع، یک فرد دارای اوتیسم می‌تواند زندگی طبیعی و مستقل داشته باشد. در ایران هیچ یک از این خدمات تحت پوشش بیمه نیستند.
