نامه مشترک ۴۳ سازمان و کنشگر حقوق بشری در محکومیت حمله به بند زنان زندان اوین

دوشنبه ۲۹ مرداد ۱۴۰۳ – «کمپین حقوق بشر در ایران»، همراه  ۴۲ سازمان و کنشگر حقوق بشری، در نامه‌ای مشترک، ضمن محکوم کردن قاطعانه حمله‌ی وحشیانه عوامل و ماموران زندان اوین به بند زنان، حمایت قاطع خود را از حق اعتراض جمعی زنان زندانی سیاسی، نسبت به اجرای حکم اعدام رضا رسایی، زندانی سیاسی کرد و از بازداشت‌شدگان اعتراضات سراسری ۱۴۰۱، اعلام می‌کند.

نرگس محمدی، برنده جایزه صلح نوبل، یکی از قربانیان و آسیب‌دیدگان حمله‌ی وحشیانه ماموران زندان به بند زندانیان سیاسی زن اوین است که روز ۱۶ مرداد ۱۴۰۳ اتفاق افتاد.

در بخشی از این نامه مشترک آمده است: “این سرکوب زمانی رخ داد که این زنان تنها به شکلی مسالمت‌آمیز در حیاط زندان تجمع کرده و با شعارهایی خواستار توقف فوری اعدام‌ها و لغو مجازات اعدام بودند. این تجمع در پی سری اعتراضاتی صورت گرفت که پیش‌تر به ابتکار همین زنان با هدف «نه به اعدام» و همچنین در مخالفت به حکم اعدام صادر شده برای هم‌بندی‌‌ آنها پخشان عزیزی، مددکار کرد و سه زن دیگر به نام‌های شریفه محمدی، فعال کارگری، وریشه مرادی، فعال حقوق زنان و نسیم غلامی سیمیاری بود.”

«کمپین حقوق بشر در ایران»، بر خواست‌های اصلی این بیانیه مشترک، برای پایان دادن فوری روند اعدام‌ها، آزادی بی‌قید‌وشرط تمامی زندانیان سیاسی و توقف محاکمه‌های خودسرانه و فراقضایی تاکید دارد. 

«کمپین حقوق بشر در ایران» همچنین خواهان تضمین امنیت کامل جسمی و روانی بازداشت‌شدگان و انجام تحقیقاتی مستقل و بین‌المللی درباره‌ی‌ خشونت‌های سازمان‌یافته علیه زندانیان سیاسی در زندان‌های جمهوری اسلامی، به‌طور مشخص زندان اوین، است.

متن کامل بیانیه مشترک کمپین حقوق بشر ایران و ۴۲ سازمان و کنشگر حقوق بشری ایران را در ادامه می‌خوانید. این بیانیه، علاوه به فارسی به زبان‌های آلمانی، فرانسوی، فارسی و انگلیسی نیز در دسترس است.

متن کامل بیانیه:

زندانیان سیاسی در بند زنان زندان اوین ایران به طرز وحشیانه‌ای سرکوب می‌شوند. ما به عنوان فعالان حقوق بشر ضمن همبستگی با این زنان زندانی و خواستار تحقیقات بین‌المللی مستقل هستیم.

ما امضا کنندگان این بیانیه به عنوان فعالان حقوق بشر و معتقد به برابری جنسیتی و حاکمیت قانون، از گزارش‌های منتشر شده از بند زنان زندان اوین ایران عمیقاً نگرانیم.

در حال حاضر حدود ۷۰ زن زندانی از نسل‌های مختلف و باورها، گرایشات گوناگون با اتهامات سیاسی در زندان بدنام اوین، نگهداری می‌شوند. این زنان تنها به دلیل مبارزه برای آزادی و حقوق بشر در ایران بازداشت و به ناحق زندانی شده‌اند. حالا همین زنان در ۱۶ مرداد از یورش خشونت‌آمیز ماموران زندان و نیروهای امنیتی به بند خود خبر داده‌اند. بی شک ما و سازمان‌هایمان نیز با قاطعیت در کنار این زنان و همه فعالان و شهروندانی که از حقوق آن‌ها دفاع می‌کنند، ایستاده‌ایم.

بر اساس اطلاعات تاییده شده‌ای که به دست ما رسیده است، این زنان پس از آنکه به اعدام رضا (غلامرضا) رسایی که در صبح همان اجرا شده بود اعتراض کردند، توسط نگهبانان و نیروهای امنیتی به شدت مورد ضرب و شتم قرار گرفتند. رضا رسایی که یکی از معترضان جنبش «زن، زندگی، آزادی» بود، در سپیده‌دم ۱۶ مرداد به طور مخفیانه و بدون اطلاع به خانواده و یا وکیل او اعدام شد. اعدام وی بر اساس اعترافات تحت فشار از او اخذ شده بود صورت گرفت.

این سرکوب زمانی رخ داد که این زنان تنها به شکلی مسالمت‌آمیز در حیاط زندان تجمع کرده و با شعارهایی خواستار توقف فوری اعدام‌ها و لغو مجازات اعدام بودند.

این تجمع در پی سری اعتراضاتی صورت گرفت که پیش‌تر به ابتکار همین زنان با هدف «نه به اعدام» و همچنین در مخالفت به حکم اعدام صادر شده برای هم‌بندی‌‌ آنها پخشان عزیزی، مددکار کرد و شریفه محمدی، فعال کارگری و در خطر صدور حکم اعدام بودن وریشه مرادی، فعال حقوق زنان و نسیم غلامی سیمیاری بود.

با وجود شدت حمله و جراحات وارد شده که به از هوش رفتن برخی از این زندانیان منجر شد، در فرآیند درمان آنها تنها به معاینه مختصر پزشک زندان بسنده شد و مقامات زندان از انتقال افرادی که جراحات وخیم داشتند به بیمارستان خارج از زندان جلوگیری کرده و آنها را از دسترسی به امکانات درمانی محروم کردند. اما حتی این جراحات نیز چیزی از عزم و قاطعیت این زنان نکاست و آنها با اعلام قصد خود برای شکایت قانونی علیه زندانبانان این اقدام آنها را بی پاسخ نگذاشتند.

در حالی سرکوب داخلی فعالان حقوق بشر و مخالفان سیاسی ایرانی شدت گرفته است، ما به شدت از سرعت بی سابقه اعدام‌ها در ایران بیم ناکیم. تنها در ۱۷ مرداد ۲۹ نفر اعدام شدند، که این حکم برای ۲۶ نفر از آنها  در زندان قزل حصار کرج به صورت جمعی اجرا شد.

درست در وضعیتی که توجه افکارعمومی و رسانه‌ها عمدتا به جنگ و تشدید تنش‌ها در خاورمیانه معطوف شده، جمهوری اسلامی به جنگ اصلی خود ادامه می‌دهد. جنگی که از دهه‌ها پیش آغاز کرده است: جنگی علیه زنان و دگراندیشان.

ما به عنوان فعالان حقوق بشر، همبستگی کامل خود را با تمام زنانی که جان خود را در راه مبارزه برای صلح، دموکراسی و حاکمیت قانون در ایران به خطر می‌اندازند، اعلام می‌داریم.

اکنون بیش از هر زمان دیگری، بند زنان اوین به دژی مقاوم در مسیر مبارزه برای آزادی تبدیل شده است. مقاومت این زنانِ به ناحق زندانی، همزمان که تحسین برانگیز است، وظیفه‌مان را در بسیج حمایت از آنها دوچندان می کند.

لذا و در همبستگی با تمام زنانی و مردانی که همچنان جان خود را برای مبارزه برای حاکمیت قانون و صلح و دموکراسی در ایران به خطر می‌اندازند، ما و سازمان‌هایمان یک صدا می شویم برای:

• توقف فوری مجازات اعدام در ایران، در راستای تعهد ما به لغو جهانی مجازات اعدام به عنوان مجازات غیرانسانی و تحقیرآمیز.
• آزادی همه زندانیان سیاسی که به صورت خودسرانه بازداشت شده‌اند و توقف دادرسی‌هایی که در آنها حق دفاع قانونی و محاکمه عادلانه نقض شده است.
• اجرای فوری اقداماتی از سوی دولت ایران برای تضمین ایمنی جسمی و روانی زندانیان تحت بازداشت در سراسر کشور به ویژه در بند زنان زندان اوین.
• انجام تحقیقات مستقل بین‌المللی برای کشف حقیقت پیرامون اعمال خشونت علیه زندانیان سیاسی در زندان اوین و پاسخگو کردن مقامات ایرانی در برابر این اتهامات.

امضاکنندگان نامه:

1. Narges Mohammadi Foundation (France);
2. Shirin Ebadi, Nobel Peace Prize (United Kingdom);
3. Pierre Haski, Reporters Without Borders (France);
4. Vibe Klarup, Amnesty International Denmark (Denmark);
5. Mahmood Amiry-Moghaddam, Iran Human Rights (IHRNGO) (Norway);
6. Chirinne Ardakani, Iran Justice (France);
7. Düzen Tekkal and Mariam Claren, Hawar Help (Germany);
8. Rose Parris Richter, Impact Iran (Switzerland);
9. Hadi Ghaemi, Center for Human Rights in Iran (CHRI) (United States);
10. Pen International (United Kingdom);
11. Stefan Löfven, The Olof-Palme Memorial Fund, Olof-Palmes Minnesfond (Sweden);
12. Raphaël Chenuil-Hazan, Together Against the Death Penalty (ECPM) (France);
13. Hamid Cyrus, Doctors Without Borders (Austria);
14. Karim Lahidji, International Federation for Human Rights (FIDH) (France);
15. End Gender Apartheid Campaign (Global);
16. Maria Søndergaard, Danish Women’s Society (Denmark);
17. Christine Stufferin, Alexander Langer Foundation (Italy);
18. Elisabeth Nicoli, Alliance of Women for Democracy (AFD) (France);
19. Roya Boroumand, Abdorrahman Boroumand Center for Human Rights in Iran (United States);
20. Rebin Rahmani, Kurdistan Human Rights Network (France);
21. Fariba Ehsan, Asociación Irani Pro Derechos Humanos (Spain);
22. Rezvan Moghadam, Stop Honor Killings (United States);
23. Shahin Helali Khyavi, Association for the Human Rights of the Azerbaijani People in Iran (AHRAZ) (Norway);
24. Gabriele Nissim, Gariwo (Italy);
25. Darya Djavahery-Farsi, Neda of Iran (France);
26. Negin Khazaee and Rene Kassie, Queers and Feminists for Iran Liberation (France and Canada);
27. Karin Deutsch Karlekar, Pen American (United States);
28. Moein Arjomand, Baloch Activists Campaign (UK);
29. Taimoor Aliassi, Kurdistan Human Rights Association-Geneva (KMMK-G) (Switzerland);
30. Emma Dinparast, Azadi 4 Iran (France);
31. Reza Ghazinouri, United for Iran (United States);
32. Hassan Nayeb Hashem, All Human Rights for All in Iran (Switzerland);
33. Shima Silavi, Ahwaz Human Rights Organization (Belgium);
34. Hirbod Deghani-Azar, Norouz (France);
35. Balochistan Human Rights Group(Sweden);
36. Faramarz Bahar, Independent Committee against the Repression of Iranian Citizens Paris (France);
37. Collectif Alborz FVL (France);
38. Collectif Phénix (France);
39. PEN Sweden (Sweden);
40. Jaleh Tabrizi, Association for Human Rights of Azerbaijanis in Iran (Arcdh) (France);
41. Aban Families for Justice;
42. Masoud Raeisi, Rasank;
43. Zohreh Habibmohammadi, Collectif BA MA (France).