منصور اسانلو از اعتصاب برخی از زندانیان عقیدتی و بی توجهی مسوولان به وضعیت سلامتی آنان خبرداد
منصور اسانلو: « روز ۲۹ آبان ماه رئیس حراست زندان به همراه رئیس بند ۳۵۰ اوین عباس برزگری را از بند خارج کرده اند و بعد او را مورد توهین و تهدید قرار داده اند تا اعتصابش را بشکند و سعی نکند که خبر بیماری و اعتصابش را به بیرون منتقل کند. آنها گفته اند که اگر خبر اعتصابش به بیرون درج کند او را به انفرادی خواهند فرستاد.»
منصور اسانلو، فعال کارگری و زندانی سابق به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت که در حال حاضر چند نفر از زندانیان عقیدتی در زندان های اوین، میناب و بندرعباس در اعتراض به وضعیت خود دست به اعتصاب غذا زده اند در حالیکه برای شکستن اعتصاب زیر فشار و تهدید مسولان زندان هستند. منصور اسانلو همچنین مدعی شد که بسیاری از زندانیان سیاسی زندان رجایی شهر کرج که در بند ۱۰ و ۱۲ این زندان هستند به دلیل وجود امواج دستگاه های پارازیت که در راهروهای زندان نصب شده دچار بیماری های مختلفی شده اند و نیاز مبرم به درمان دارند در حالیکه مقامات زندان از انتقال آنها به بیمارستان خودداری می کنند.
منصور اسانلو، متولد ۱۳۳۸ از فعالان کارگری و رئیس سابق سندیکای کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه(شرکت واحد) بود که در سال ۸۶ به پنج سال حبس محکوم شد و تا سال ۹۱ در زندان بود. او به دلیل بدرفتاری و شکنجه‌های دوران بازجویی دچار آسیب های جدی جسمی از جمله نابینایی چشم سمت چپ شده است. اوکه به تازگی ساکن آمریکا شده است هنوز ارتباطش را با خانواده های زندانیان سیاسی و هم بندی های سابق خود حفظ کرده است.
عباس برزگری، زندانی سیاسی زندان اوین– تهران
منصور اسانلو در خصوص وضعیت عباس برزگری، زندانی عقیدتی زندان اوین که از اول آبان ماه امسال در اعتصاب غذای (تر) است به کمپین گفت: «عباس ۳۶ روز است که در اعتصاب غذا است و وضعیت جسمیش به گفته کسانیکه او را در روز ملاقات دیده اند بسیار بد است و حدود هفت کیلو وزن کم کرده و گفته شده بارها در زندان دچار تشنج عصبی شده است. او به جز اینکه نیازمند رعایت حقوق قانونیش به عنوان یک زندانی سیاسی است نیاز فوری به درمان پزشکی نیز دارد. متاسفانه چون زندانی گمنامی است اعتصاب غذایش جایی منعکس نشده است.»
عباس برزگری، از اهالی تبریز، پزشک و مدرس موسیقی آذربایجانی است که در سال ۱۳۹۰ توسط نیروی های امنیتی تبریز بازداشت شد و در دادگاه انقلاب به ریاست قاضی پیرعباسی به اتهام اقدام علیه امنیت ملی و تبلیغ علیه نظام به هفت سال حبس محکوم شد. او اکنون در بند ۳۵۰ زندان اوین به سر می برد.
آقای اسانلو گفت: « روز ۲۹ آبان ماه رئیس حراست زندان به همراه رئیس بند ۳۵۰ اوین، عباس برزگری را از بند خارج کرده اند و بعد او را مورد توهین و تهدید قرار داده اند تا اعتصابش را بشکند و سعی نکند که خبر بیماری و اعتصابش را به بیرون منتقل کند. آنها گفته اند که اگر خبر اعتصابش به بیرون درج کند او را به انفرادی خواهند فرستاد.»
منصور اسانلو درباره علت اعتصاب غذای این زندانی گفت: «اولین بار نیست که او دست به اعتصاب غذا زده است. او در اعتراض به نحوه دستگیریش که با ضرب و شتم همراه بوده و پس از آن انفرادی های طولانی مدت و شکنجه و بعد اتهاماتی که هیچکدامشان را قبول ندارد درخواست رسیدگی عادلانه به پرونده اش طبق اصل ۱۶۸ قانون اساسی دارد و می خواهد اتهامش در دادگاه علنی با حضور هیات منصفه بررسی شود. این زندانی همچنان نیز در زندان با بی احترامی و توهین مسولان مواجه است و رفتار بد ماموران با او تمام نشده است. او به دلیل همه این مسائل دست به اعتصاب غذا زده است.»
منصور اسانلو همچنین در پاسخ به این سوال که آیا خانواده این زندانی پیگیر وضعیت این زندانی بوده اند، به کمپین گفت: « اینطور زندانیانی که خودشان آدم های شناخته شده ای نیستند و خانواده هایشان هم درباره حقوقشان آشنا نیستند و از سوی حکومت هم تهدید به سکوت می شوند طبیعی است که از اعتراض کردن می ترسند و اصلا نمی دانند باید چطور و از چه راههای برای پیگیری حقوق زندانی شان اقدام کنند. وضعیت این زندانی فقط توسط کسانیکه به ملاقات زندانیان دیگر در روز ملاقات رفته اند به بیرون درج پیدا کرده است.»
ارژنگ داوودی، زندانی سیاسی در زندان بندرعباس
ارژنگ داوودی، زندانی سیاسی با حکم ۱۵ سال حبس در زندان بندرعباس به سر می برد، دیگر زندانی سیاسی است که به گفته منصور اسانلو در اعتراض به وضعیتش دست به اعتصاب غذا زده است. منصور اسانلو درباره دلیل اعتصاب این زندانی گفت: «آقای داوودی بیش از ۶۰ سال سن دارد. او در ابتدا در زندان اوین بود بعد به زندان رجایی شهر منتقل شد و پس از آن بی دلیل به زندان بندرعباس فرستاده شد. او در زندان بندرعباس که در آنجا تعداد زندانیان سیاسی هم بسیار اندک است مرتب مورد ضرب و شتم، بدرفتاری و توهین ماموران قرار می گیرد. این زندانی در حال حاضر در اعتراض به شرایط سخت و ناعادلانه اش دست به اعتصاب غذا زده است.»
آقای اسانلو گفت: « در زمانیکه من در زندان رجایی شهر کرج بودم با آقای داوودی آشنا شدم. ایشان در انجا خیلی آدم محکم و مقاومی بود. به نظرم دلیل انتقال او به زندان بندرعباس و بدرفتاری های که با او در آنجا می شود این است که می خواهند او را بشکنند و کاری کنند تا دست از موضع گیری ها و شهامتش بردارد و تبدیل به یک سرمشق برای زندانیان دیگر نشود.»
ارژنگ داوودی متولد ۱۳۳۲ و دارای مدرک کارشناسی ارشد مدیریت صنعتی از دانشگاه تگزاس آمریکا است. اتهامات او نوشتن «مانیفیست ضد نظام جمهوری اسلامی»، تاسیس «جنبش آزادی ایرانیان»، توهین به رهبری و مسولان نظام و همکاری با خبرنگار کانادایی برای ساخت فیلم مستند«ایران ممنوع» که در خصوص قتل زهرا کاظمی، خبرنگار ایرانی- آمریکایی بود، است. او به دلیل این اتهامات به ۱۵ سال زندان، ۷۴ ضربه شلاق و ۵ سال محرومیت از حقوق اجتماعی محکوم شد. در ابتدا در زندان اوین بود اما پس از مدتی به زندان رجایی شهر و از آنجا به زندان بندرعباس منتقل شد.
علی مرادی، زندانی سیاسی– زندان میناب
علی مرادی، زندانی سیاسی کرد و محکوم به ۳۰ سال حبس از دیگر زندانیانی است که در اعتراض به شرایطش در زندان میناب دست به اعتصاب غذا زده است. به گفته منصور اسانلو، این زندانی خواستار رسیدگی مجدد و عادلانه به پرونده اش و انتقالش به یکی از زندان های کردستان است.
منصور اسانلو در خصوص نامناسب بودن وضعیت جسمی او گفت:« من شنیده ام حال او در زندان اصلا خوب نیست و نیازمند مراقبت های فوری پزشکی است. علی مرادی در اعتراض به عدم رعایت قوانین جمهوری اسلامی در زمان محاکمه او و در دوران حبسش دست به اعتصاب غذا زده است و خواستار محاکمه عادلانه و انتقالش به زندانی در استان کردستان است.»
منصور اسانلو گفت:« این زندانی بارها در زندان میناب مورد ضرب و شتم و بی احترامی قرار گرفته است. او حتی از حق ملاقات با خانواده اش هم محروم است. خانواده فقیر او در کردستان هستند و امکان سفر به راه دور برای ملاقات او را ندارند. خانواده او در کردستان هستند در حالیکه زندان میناب در جنوبی ترین نقطه ایران قرار دارد. این زندانی متهم به محاربه به دلیل ارتباط با گروهک های ضد انقلاب است که اتهامش را قبول ندارد و معتقد است که اگر دادگاه عادلانه ای برای او برگزار شود این اتهام از او رفع می شود. او خودش را یک فعال سیاسی و مدنی می داند که اقداماتش نه مسلحانه بوده و نه نظامی.»
علی مرادی در تاریخ ۲۹ بهمن ماه سال ۱۳۸۲ به اتهام همکاری با حزب کومله در روستای «کانی دینار» از توابع مریوان بازداشت شد و در دادگاه انقلاب مریوان به اتهام محاربه از طریق عضویت در این حزب به ۳۰ سال زندان و تبعید به زندان میناب محکوم شد.
زندانیان بند ۱۰ و ۱۲ زندان رجایی شهر کرج و امواج خطرناک پارازیت
به گفته منصور اسانلو، تعداد زیادی از زندانیان عقیدتی که در بند ۱۰ و ۱۲ زندان رجایی شهر کرج به سر می برند بیمار هستند: « مسولان این زندان سه دستگاه پارازیت در راهروهای زندان نصب کرده اند تا مانع استفاده از موبایل برای برقراری ارتباط با خارج از زندان شوند اما به دلیل وجود امواج شدید این پارازیت ها بسیاری از زندانیان دچار بیماری های نظیر سردرد، دل درد و سرگیجه شده اند. مسولان زندان به دلیل اینکه زندانیان اعم از سیاسی و غیر سیاسی امکان تماسی با خارج از زندان را از طریق موبایل نداشته باشند سه دستگاه ه پارازیت را در راهروهای زندان نصب کرده اند که امواج شدید پارازیت ها باعث بیماری در میان زندانیان شده است. به گفته اسانلو شایع ترین بیماری ها دل دردهای شدید، حالت تهوع و سردرد است….در حال حاضر محمد نظری، رسول بداقی، نوید خانجانی، مسعود باستانی، علی محمد منصوری، بهروز توکلی، سعید ماسوره، صالح کهن دل، سعید رضایی، عفیف نعیمی، زانیار مرادی و لقمان مرادی در اثر امواج پارازیت به شدت بیمار هستند و نیاز به مراقبت های پزشکی دارند اما تا کنون مسولان با انتقال آنها به بیمارستان موافقت نکرده اند.»
تا کنون منابع مستقل رابطه بیماری افراد یاد شده را با دستگاه های ارسال پارازیت را مورد بررسی قرار نداده اند و کمپین بین المللی حقوق بشر نیزتا کنون نتوانسته است صحت این مدعا را تایید کند. با این وجود با توجه به اظهارات متعددی که در این خصوص مطرح شده است، قوه قضاییه باید تحقیقات مستقلی را در این خصوص انجام داده و اگر نصب چنین دستگاه هایی خطراتی را برای سلامتی زندانیان دارد، استفاده از این دستگاه ها را سریعا متوقف کند.
منصور اسانلو که خود مدتی در زندان رجایی شهر بوده است، گفت: «یکی از مخوف ترین مکان های دنیا بند ۱۲ زندان رجایی شهر است و حالا امواج پارازیت هم به گرفتاری های قبلی زندانیان این بند اضافه شده است. قبلا در این بند زندانیانی مانند افشین اسانلو، علیرضا کرمی خیرآبادی و محسن دکمه چی به دلیل بیماری های که هیچ وقت هم بررسی نشد فوت کردند. وضعیت تمام زندانیان بند ۱۰ و ۱۲ طبق گفته های که شنیده می شود اصلا خوب نیست. آنها در فضای بسته زیر فشار عوامل مختلف هستند و فقط برای رهایی از امواج پارازیت یک ساعت در شبانه روز فرصت هوا خوری دارند که آن یکساعت ۱۲ تا ۱ ظهر است یعنی دقیقا در ساعتی که ناهار تقسیم می شود و زندانیان نمی توانند به خارج برای هوا خوری بروند.»
