نامه جمعی از فعالان ایرانی به مجمع عمومی سازمان ملل: به عضویت ایران در شورای حقوق بشر رای”نه” بدهید
جمعی از فعالان جامعه مدنی ایران در نامه ای به اعضای مجمع عمومی سازمان ملل متحد، خواستار رد نامزدی جمهوری اسلامی ایران برای عضویت در شورای حقوق بشر شدند. اعضای مجمع عمومی سازمان ملل متحد در نشست روز ۲۳ اردیبهشت ماه ۱۳۸۹ مجمع در نیویورک، اعضای جدید شورای حقوق بشر سارمان ملل متحد را انتخاب خواهند کرد. ایران یکی از کشورهایی است که برای این عضویت خود را نامزد کرده است.
امضاء کنندگان اولیه نامه جمعی از فعالان جامعه مدنی به اعضای مجمع عمومی سازمان ملل متحد عبارتند از پروین اردلان، آسیه امینی، فاطمه حقیقت جو، سهراب رزاقی، شادی صدر، فرشته قاضی، مهرانگیر کار، اکبر گنجی، محسن مخملباف، امید معماریان، علی اکبر موسوی، و روزبه میر ابراهیمی. برای امضاء نامه به اعضای مجمع عمومی سازمان ملل ملل متحد به این آدرس ایمیل بزنید:
[email protected]
نامه جمعی از فعالان ایرانی به مجمع عمومی سازمان ملل:
به عضویت ایران در شورای حقوق بشر رای”نه” بدهید
نامه جمعی از فعالان ایرانی به مجمع عمومی سازمان ملل:
به عضویت ایران در شورای حقوق بشر رای”نه” بدهید
اعضای محترم مجمع عمومی سازمان ملل متحد،
نامزدی جمهوری اسلامی ایران برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد؛ مرجعی که پس از سال ها تلاش جامعه حقوق بشر برای رعایت و حفاظت از حقوق بشر در سطح بین المللی ایجاد شده است، موجب نگرانی عمیق همه مدافعان حقوق بشر درجهان شده است.
ما فعالان جامعه مدنی و مدافعان حقوق بشر که درکنار تعدادکثیری از هموطنانمان از خشونت گسترده حقوق بشر به دست دولت ایران رنج می بریم، همواره برای متقاعد کردن ایران درجهت پایبند کردن ایران به الزاماتی پیمان هایی که به آنها متعهد شده و نیز رعایت حقوق مشروع مردم ایران تلاش کرده ایم، اما این تلاش ها همواره یا با سکوت روبرو شد یا سرکوب شدید.
ما بر این باوریم که انتخاب ایران به عضویت شورای حقوق بشر، مشروعیت این شورا را به طور جدی به خطر خواهد انداخت و تلاش های مدافعان حقوق بشر ایرانی را سست خواهد کرد. این انتخاب، تحقیر کسانی است که زندگی‌شان را فدای ارتقای وضعیت حقوق بشر در ایران کرده اند.
ما از شما می خواهیم که در بررسی نامزدی ایران برای عضویت در شورای حقوق بشر سازمان ملل متحد، این موارد از وضعیت حقوق بشر در ایران را در نظر داشته باشید:
بالاترین شمار اعدام نوجوانان در جهان به ایران تعلق دارد و ایران یکی از کشورهایی است که تعداد اعدام در آنها در رده بالاترین هاست.
قوانین تبعیض آمیزی علیه زنان در ایران وجود دارد که بر طبق آنها، زنان شهروند درجه دوم محسوب می شوند.
کارگران در ایران بخاطر تقاضای دستمزد و حقوق تضمین شده بین المللی خود برای پیمان های دسته جمعی، ضرب و شتم و زندانی می شوند.
دانشجویان در ایران بخاطر پیگیری حق آموزش و آزادی علمی بصورت مداوم از تحصیل محروم، زندانی و شکنجه می شوند.
اقوام در ایران از تبعیض های نظام مند سیاسی و اقتصادی در عذابند.
اقلیت های مذهبی در ایران یا از حقوق اولیه خود محروم می شوند یا بطور مرتب مورد آزاد و اذیت قرار می گیرند.
تعداد بسیار زیادی از روزنامه نگاران در ایران زندانی هستندکه این کشور را به بزرگترین زندان روزنامه نگاران تبدیل کرده است.
تجمع های قانونی در ایران بطور خشونت باری سرکوب می شوند.
فعالان سیاسی در ایران، خود قربانیان زندان، شکنجه و تجاوز شده اند.
تعداد بسیار زیادی از مدافعان حقوق بشر در ایران زندانی هستند و سازمان های آنها را فقط به‌خاطر گزارش دهی و مستند کردن موارد نقض حقوق بشر وخشونت های اعمال شده دولتی علیه شهروندانش بسته اند.
جمعی از مادران عزادار در ایران که خواهان پاسخگویی و رعایت عدالت برای قاتلین فرزندان شان در خیابان ها و زندان ها هستند، خود شان مورد حمله و ضرب و شتم قرار می گیرند، و بازداشت می شوند.
در ایران به آزادی بیان و اطلاعات به طور گسترده حمله می شود؛ از جمله اینکه اخبار و اطلاعات سانسور می شوند و روزنامه ها را می بندند.
اشتباه نکنید، ایران بدون هیچ چون و چرایی فاقد شاخص های “رعایت بالاترین معیارهای” حقوق بشری، و یا “همکاری کامل با شورای حقوق بشر” است که طبق قطعنامه ۶۰/۲۵۱ سازمان ملل، شاخص های ضروری برای عضویت در شورای حقوق بشر هستند. انتخاب ایران به عضویت شورای حقوق بشر بر خشونت نظام‌مند و غیرموجه مهر تائید خواهد زد ، و به دولت ایران این فرصت را می دهد که ادعا کند که عضویت این کشور در شورای حقوق بشر خود شاهدی است بررعایت حقوق بشر و انطباق با معیارهای بین المللی.
ما براین باوریم که اعضای مجمع عمومی سازمان ملل به خوبی از نقض گسترده حقوق بشر در ایران مطلع هستند، چرا که در قطعنامه هایی که سال به سال علیه ایران صادر می کنند، عدم رعایت جدی حقوق بشر توسط دولت ایران و نگرش مبتنی بر بی اعتقادی آن به ارزش های بنیادینی که ساز مان ملل متحد بر آن ها بنا شده، به روشنی مستند شده‌اند. با توجه به موارد نقض حقوق بشر که در بالا برشمرده شد، و با در نظر گرفتن موضع روشن مجمع عمومی همانطور که در قطعنامه ۶۴/۱۷۶ و بسیاری دیگر از قطعنامه ها بیان شده است، واینکه دولت ایران در همکاری با مرجعی که خواستار عضویت در آن است، بی نهایت ناتوان بوده است، تردیدی باقی نمی ماند که انتخاب دولت ایران به عضویت شورای حقوق بشر، هم شورا و مجمع عمومی را بطور جدی بی اعتبار خواهد کرد و هم جسارت دولت ایران را در ادامه رفتارهای شرم آورعلیه مردم ایران بیشتر می کند.
بی تردید رای شما تاریخ ساز است. مطمئناعضویت دولت ایران درشورای حقوق بشر، پیامد‌های جدی به‌دنبال خواهد داشت که ما بخاطر آنها از شما می خواهیم که به دولت ایران “نه” و به میلیون ها نفر از مردم ایران و همه کسانی که سازمان ملل و شورای حقوق بشر را جایگاهی برای ارتقا و حفاظت از حقوق بنیادین بشر می دانند، ” آری ” بگوئید.
با احترام،
پروین اردلان، آسیه امینی، فاطمه حقیقت جو، سهراب رزاقی، شادی صدر، فرشته قاضی ، مهرانگیز کار، اکبر گنجی، محسن مخملباف، امید معماریان، علی اکبرموسوی و روزبه میر ابراهیمی.
اول اردیبهشت ۱۳۸۹
برای امضاء نامه به اعضای مجمع عمومی سازمان ملل ملل متحد به این آدرس ایمیل بزنید:
[email protected]
