اعضای کانون نویسندگان ایران: در شرایط فعلی زندان شکلی از خودکشی است

“با اجرای حکم زندان در شرایط کرونا، دنبال ایجاد هراس و وحشت هستند.”

بکتاش آبتین و رضا خندان مهابادی، اعضای هیات دبیران کانون نویسندگان ایران و کیوان باژن، عضو سابق هیات دبیران این کانون در مصاحبه با کمپین حقوق بشر در ایران از احضار خود برای اجرای حکم زندان خبر داده و این مساله را در راستای ایجاد رعب و وحشت در جامعه ارزیابی کرده اند.

در حالی که نگرانی ها در مورد سلامتی زندانیان سیاسی با شیوع بیماری کرونا در ایران شدت گرفته و مقام های سازمان ملل، از جمله جاوید رحمان گزارشگر ویژه سازمان ملل از حکومت ایران خواستند که فورا زندانیان سیاسی و عقیدتی را آزاد کنند، سه عضو کانون نویسندگان ایران برای اجرای حکم به زندان فراخوانده شده اند. این در حالی است که مقام های قضایی ادعای آزادی مشروط هفتاد هزار زندانی در کشور را مطرح کرده اند اما زندانیان سیاسی و عقیدتی همچنان در زندانها بسر میبرند.

بکتاش آبتین، عضو هیات دبیران کانون نویسندگان ایران در مصاحبه با کمپین گفته است که در این وضعیت زندان رفتن یک شکلی از خودکشی است.

آقای آبتین که به  اتهام «تبلیغ علیه نظام» و «اجتماع و تبانی علیه امنیت ملی» از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ۶ سال زندان محکوم شده به کمپین گفت: “من به هیچ وجه به جمهوری اسلامی اعتمادی ندارم، به سیستم حاکمیت و به سیستم قوه قضائیه اعتماد ندارم. نمی توانم هیچ دلیل منطقی پیدا کنم که چرا در این وضعیت نابسامانی که ما می توانیم برای زندانیان دیگر خطرناک باشیم و شاید ما که بیرون بودیم ناقل این بیماری باشیم حکم ما را به اجرا گذاشته و از ما خواسته اند که ظرف ۵ روز خودمان را به زندان اوین معرفی کنیم. اما از آنجایی که در این ۴۰ سال اخیر به ندرت حرکت هوشمندانه ای از این سیستم مشاهده کردیم این را هم می توانیم بگذاریم روی آن و اگر هم بخواهیم بدبینانه به قضیه نگاه کنیم این است که حاکمیت برای تسویه حساب کردن با نیروهایی مثل ما بهترین راه را در این دیده که در این وضعیت ما را به زندان ببرد تا به مرگ طبیعی بمیریم به جای اینکه خودش بخواهد دست اش را مستقیم به خون ما آلوده کند. من در این وضعیت زندان نمی روم و منتظر می مانم بیایند مرا دستگیر کنند.”

کیوان باژن، عضو سابق هیات دبیران کانون نویسندگان ایران اما به اجرا گذاشتن حکم زندان خود و دو عضو دیگر کانون نویسندگان در شرایط فعلی را در راستای ایجاد رعب و وحشت در جامعه دانسته و به کمپین گفت: “اینها برای اینکه رعب و وحشت را به وجود بیاورند درچنین شرایطی بیشتر قصد دارند واهمه درست بکنند. برای من خیلی تعجب آور بود که چطور الان در این شرایط که بخشنامه هم آمده از سوی رئیس قوه قضائیه که حکم ها را فعلا اجرا نکنید دارند چنین کاری می کنند. من باید با وکیل ام در این مورد صحبت بکنم و وکیل بیشتر می تواند به من بگوید که چه باید بکنم الان نمی دانم چه اتفاقی می افتد اما من فکر می کنم شرایط فعلی که به دلیل کرونا به وجود آمده ادامه دار خواهد بود و مساله این است که نیازی به این نبود که الان بخواهند حکم ما را اجرا کنند. از موقعی که حکم ما به اجرای احکام رفته تا الان مدت زیادی گذشته و بنابراین می توانستند یکی دو ماه دیگر هم صبر کنند آن هم با توجه به این وضعیتی که الان در زندان ها از نظر بهداشتی ممکن است وجود داشته باشد.”

آقای باژن از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به سه سال و ۶ ماه زندان محکوم شده و روز چهارشنبه ابلاغیه اجرای حکم به او ابلاغ شده است.

رضا خندان مهابادی، عضو دیگر هیات دبیران کانون نویسندگان ایران هم که از سوی شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب به ۶ سال زندان محکوم شده در مصاحبه با کمپین حقوق بشر در ایران گفت که “یک جورهایی یاد دیوان بلخ می افتم وقتی اینجور چیزها را می شنوم و برخورد میکنم. خیلی نمی شود سر در آورد از کار اینها که اصولا چی است آیا روال عادی اداری بوده و از مدت ها قبل در جریان بوده و الان اعمال شده و شرایط را در نظر نگرفته یا اینکه قوه قضائیه می خواهد بگوید که من هستم و به رغم اینکه به هرحال مجبور هستیم یکسری چیزهایی را برای مرخصی ها فراهم کنیم اما هستم و دادگاه را برگزار و حکم می دهم و دنبال اجرای حکم هم هستم.”

آقای خندان مهابادی به کمپین گفت: “اگر یک سیستم اداری از پیش تعریف شده ای نباشد صرفا می تواند یک جور قدرت نمایی باشد چون همواره خواسته اند هراس ایجاد بکنند و اتکای شان به ایجاد هراس است بنابراین این را هم در همان چارچوب می شود تعریف کرد. والا در حالت عادی اصولا قابل درک نیست این ماجرا که در حالی که داخل زندان ها مسائل و مشکلاتی است که باید از بارش کم بکنند اما از بیرون هم به بار آن اضافه می کنند. از نظر اینکه منطقی نیست رفتن به سراغ اجرای این حکم در شرایط بیماری و .. یعنی حتی اگر آنها هم بخواهند این کار را بکنند عقل و منطق می گوید که درست نیست و شاید اصلا ما که بیرون هستیم ناقل باشیم و برای زندانیان خطرناک باشیم. من البته هنوز تصمیم قطعی نگرفته ام در این چارچوب اما خود این ابلاغیه را درست نمی دانم و به عمل آوردن اش را هم غلط می دانم اما اینکه چه برخورد مشخصی خواهم کرد هنوز تصمیم مشخصی نگرفته ام.”

اما تنها اعضای کانون نویسندگان ایران نیستند که برای اجرای حکم به زندان فراخوانده شده اند. محمد رسول اف، کارگردان سینمای مستقل ایران که در دادگاه انقلاب به یک سال زندان به اتهام “تبلیغ علیه نظام” محکوم شده تنها چند روز بعد از آن که برنده جایزه معتبر خرس طلایی جشنواره فیلم برلین برای فیلم جدیدش “شیطان وجود ندارد” شد، برای اجرای حکم به زندان فراخوانده شد.

آقای رسول اف در مصاحبه با کمپین حقوق بشر در ایران گفته است که او و کیل اش ارتباط خیلی مستقیمی بین جایزه و اجرای حکم نمی بینند و بیشتر یک “شلختگی و بی نظمی و رفتار سرسری” می بینند: “من فکر می کنم این موضوع که من فیلم جدید ساخته ام و بدون مجوز هم ساخته ام برایشان حتما عصبانی کننده است. به هرحال عصبانی هستند از اینکه من باز یک فیلم ساخته ام اما واقعا خیلی کودکانه و بچه گانه است که بخواهند وسط این همه گرفتاری که دارند و اینکه اینقدر وضعیت به خاطر انتشار ویروس به هم ریخته است چنین تصمیمی بگیرند و حکم را به اجرا بگذارند.”

محمد رسول اف به کمپین گفت: “برای من این سیستم غیرقابل پیش بینی است و برایم قابل تشخیص نیست. نه می توانم باور کنم دارند این کار را می کنند نه می توانم  مطمئن باشم این کار را نمی کنند چون خیلی واکنش های عجیبی در موقعیت های مختلف داشتند. اما در کل تصمیم ما این است که مراجعه نکنیم.”

پاسپورت محمد رسول‌اف برای اولین بار در شهریور ۹۶ پس از بازگشت از جشنواره کن در فرودگاه امام خمینی از سوی ماموران حفاظت اطلاعات سپاه پاسداران توقیف و پس از آن ممنوع الخروج شد. این کارگردان از آن زمان تاکنون از سفر به خارج از کشور منع بوده و به گفته خودش پس از آن به دفعات برای پازپرسی به شعبه ۱۲ بازپرسی دادسرای فرهنگ و  رسانه احضار شد. محمد رسول‌اف از سوی شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب به یک سال زندان به اتهام تبلیغ علیه نظام و دو سال محرومیت از عضویت در احزاب و گروه‌های سیاسی و اجتماعی محکوم شده است.

او درباره محدودیت هایی که در ساخت فیلم جدیدش مواجه بود به کمپین گفت: “محدودیت خیلی زیاد بود جوری که الزاما من در همه صحنه های فیلمبرداری حضور مستقیم فیزیکی نداشتم و از طریق دیگری هدایت کرده ام. من یک فیلمساز هستم و حق طبیعی من است که فیلم بسازم و هیچ کسی هم نمی تواند مرا منع کند. مساله اصلی شان هم این است که می ترسند از اینکه امروز دیگر سانسور چندان قابل اعمال نیست و هرچقدر هم که تلاش می کنند سرکوب کنند و سانسور را گسترش دهند و همه چیز را در کنترل خودشان نگه دارند باید بپذیرند که چنین امکانی دیگر ندارد و تکنولوژی و شیوه فیلمسازی مدرن لحظه به لحظه کنترل کردن محتوا را برای آنها مشکل تر کرده باید با این واقعیت روبرو شوند و اگر نخواهند روبرو شوند و فیلمسازانی مثل مرا بخواهند محدود کنند من از هر امکانی استفاده می کنم که به حقوق انسانی ام برسم. اگر آنها تصمیم دارند مرا از حقوق انسانی ام محروم کنند من این تصمیم را ندارم و کاری که برای خودم فکر می کنم درست است انجام می دهم. این رویه زندگی من بوده همیشه و سعی می کنم که حقوق انسانی ام را همیشه بشناسم و به آن برسم و فکر می کنم که این مهم ترین کاری است که باید انجام دهم و از خود فیلم ساختن هم مهم تر است.”