نامه غلامحسین عرشی ، زندانی پس از عاشورای ۸۸ به دادستان تهران: گفتند به دروغ اعتراف کن

غلامحسین عرشی ، زندانی ۳۱ ساله ای که پس ازعاشورای سال ۸۸ از طریق عکسی که از او در درگیری های این روز در سایت های خبری منتشر شد توسط نیروهای امنیتی شناسایی و بازداشت شد روز گذشته در نامه ای به دادستان از شکنجه های خود در دوران بازجویی و اجبار برای اعتراف به دروغ گفته است.

براساس متن این نامه که از طریق دوستان این زندانی در اختیار وب سایت « کلمه» قرار گرفته است غلامحسین مرعشی در نامه خود خطاب به دادستان نوشته است که بازجویان از او می خواستند مسولیت به آتش کشیدن چند خودروی گارد ضد شورش را بر عهده بگیرد و در مقابل انکار او بازجویانش با فحش های رکیک او را کتک می زدند.

در جایی از نامه این زندانی ۳۱ ساله که اکنون۹ ماه از بازداشتش می گذرد نوشته است که وقتی از بازجویان پلیس امنیت می خواسته او را کتک نزنند: « آن‌ها در این مرحله دستان مرا با دستبند آهنی به صندلی بستند و با کابل و سیم مفتول به جانم افتادند. به گونه‌ای که تا ماه­‌ها آثار کابل و ضربات سیم مفتول بر روی بازو‌ها و پا‌هایم به جای مانده و مورد تایید هم بندانم نیز هست. بازجو‌ها برای اجبار به اعتراف به کار نکرده، یعنی آتش زدن خودروهای پلیس، به ضرب و شتم با کابل و سیم قناعت نکرده و با بازکردن پاهای من در حالی که دستانم بسته بود، بیضه های مرا به شدت فشار می داده و به آن‌ها ضربه می‌ زدند به گونه ای که فریاد من از درد و ضعف به هوا می‌ رفت و جواب التماس و استغاثههای من تنها فحش های ناموسی بود.»

این زندانی همچنین در نامه خود متذکر شده است که وقتی به قاضی دادگاه درباره شکنجه های خود گفته است و در حالیکه آثار ضرب وشتم با کابل نیز هنوز روی بدن او مشخص بوده قاضی حرف های او را نشنیده گرفته و خواسته است با پذیرفتن اتهام به آتش کشیدن خودروهای پلیس خود را از اتهام محاربه برهاند تا فقط برای او جریمه نقدی صادر شود. اما این زندانی فقط مسولیت عکس منتشر شده از خود را در تجمعات روز عاشورای ۸۸ می پذیرد.

غلامحسین عرشی در نهایت در شعبه ۱۵ دادگاه بدوی به اتهام ۴ سال حبس محکوم و در دادگاه تجدید نظر به یک سال  زندان محکوم شد. او در طول ۹ ماه بازداشت خود تا کنون چندین بار به علت شرایط بد زندان دست به اعتصاب غذا زده است و در حال حاضر در بند ۳۵۰ زندان اوین به سر می برد و از بیماری کلیه رنج می برد که طبق نامه اش ماموران زندان از هرگونه امکانات درمانی به جز دادن قرص های آرامبخش به او خود داری می کنند.

متن کامل نامه این زندانی را می توانید در سایت کلمه بخوانید.