همسر عبدالفتاح سلطانی، وکیل و فعال حقوق بشر: مسئولیت جان همسرم به عهده وزارت اطلاعات است؛ قاضی قرار وثیقه صادر نمی کند
قاضی از تبدیل قرار عبدالفتاح سلطانی خودداری می کند. همسر وی به کمپین گفت که نگران سلامتی اوست.
همسر عبدالفتاح سلطانی، وکیل و از هیات موسسان کانون مدافعان حقوق بشر به کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران گفت که حکم این وکیل که دادگاهش در تاریخ ۱۸ دی ماه برگزار شد صادر شده است اما به گفته وی همچنان حکم در اتاق تایپ دادگاه مانده چون تایپیست به مکه رفته است. معصومه دهقان ، همسر عبدالفتاح سلطانی با غیر قانونی دانستن این امر به کمپین گفت:« آقای سلطانی ۳۸ روز از برگزاری دادگاهش می گذرد اما هنوز رای دادگاهش ابلاغ نشده است. وکلایش معتقدند که این امر غیرقانونی است و باید حکم ظرف سه، چهار روز پس از تشکیل دادگاه ابلاغ می شد.»
عبدالفتاح سلطانی از وکلای برجسته حقوق بشر ایران که عصر روز شنبه ۱۹ شهریور ماه امسال بازداشت شد در تاریخ ۱۸ دی ماه در شعبه ۲۶ دادگاه انقلاب اسلامی به ریاست قاضی پیرعباسی با سه اتهام روبه رو بود: گرفتن جایزه حقوق بشر نورنبرگ آلمان، مصاحبه با رسانه ها درباره پرونده موکلانش و مشارکت در تاسیس کانون مدافعان حقوق بشر. او به دلیل آنچه صالح نبودن دادگاه از نظر قانونی برای بررسی پرونده اش خواند شرکت نکرد. معصومه دهقان به کمپین گفت: «آقای سلطانی در دادگاهش شرکت نکرد چون آن را به علت نداشتن هیات منصفه و علنی نبودن غیر صالح می دانست. قاضی دادگاه هم گفت که من همه این مطالب را می نویسم و رای خود را صادر می کنم و شما در دادگاه تجدید نظر از خوتان دفاع کنید. اما ۳۸ روز از این ماجرا گذشته وهنوز رای ابلاغ نشده است. چندی پیش قاضی در جواب پیگیری های وکلای آقای سلطانی گفته بود من رای را صادر کردم اما هنوز تایپ نشده و در اتاق تایپیست مانده است. جالب این است دیروز که وکلا مجددا مراجعه کرده اند به آنها گفته شده تایپیست به مکه رفته است.»
معصومه دهقان با اظهار اینکه اراده ای فرا قانونی همسرش را در زندان نگه داشته است به کمپین گفت:« نگه داشتن او در زندان غیرقانونی است. او باید با قرار وثیقه تا زمان صدور قطعی حکم آزاد می شد. من فکر می کنم که اراده ای فرا قانونی او را در زندان نگه داشته است تا نتواند به کار و زندگیش برسد و زندگیش مختل شود. وکلایش برای تبدیل قرار وثیقه و یا انتقال او از بند ۲۰۹ به بند عمومی زندان اقدام کرده اند چون این نقض آشکار قوانین جمهوری اسلامی است که وقتی تحقیقات بر روی پرونده زندانی تمام شده، دادگاهش نیز تمام شده است باید او را به بند عمومی منتقل کنند اما نمی دانم که چرا این اتفاق نمی افتد. خود قاضی گفته است من نمی خواهم که قرار وثیقه صادر کنم، نمی خواهم او را به بند عمومی منتقل کنم. نمی دانم دلیلش چیست اما ما از ایشان خواسته ایم حالا که به بند عمومی منتقلش نمی کنید حداقل به وضعیت سلامتش رسیدگی کنید، یا کتاب، قلم و کاغذ در اختیارش بگذارید اما از این ها هم خبری نیست.»
آقای سلطانی همراه با شیرین عبادی، محمد سیف‌زاده، محمدعلی دادخواه و محمد شریف کانون مدافعان حقوق بشر ایران را در سال ۱۳۸۱ بنیان نهاد. وی همچنین وکیل مدافع بسیاری از فعالان سیاسی و مدنی چون اکبر گنجی، زهرا کاظمی، زهرا بنی‌یعقوب، هاله اسفندیاری، تنی چند از فعالان ملی مذهبی و اعضای سندیکای شرکت واحد بوده است.او در سال ۱۳۸۸ نیز یکبار بازداشت شد که پس از تحمل بیش از دو ماه حبس از زندان آزاد شد.
همسر عبدالفتاح سلطانی در خصوص آخرین وضعیت جسمی و روحی او گفت:« وضعیت روحیش خوب است اما لاغر شده و از بیماری های گوارشی، هموروئید و روده در رنج است. استرس برایش مضر است و الان در وضعیت بلاتکلیفی که برایش ایجاد شده دچار استرس مضاعف شده است.»
معصومه دهقان در پاسخ به این سوال که آیا داروهایش به او داده می شود، گفت:« من نمی دانم آنجا چه داروهای استفاده می کند ولی من هر بار که دارو برایش بردم، ماموران زندان قبول نکردند و گفتند اسمش را بنویس ما خودمان تهیه می کنیم. آخرین بار که قرص های تقویتی برایش بردم، گفتند اسم قرص ها را بنویس برایش تهیه می کنیم. ولی آقای سلطانی می گفت که اسم قرص را به من نگفتند و بهداری هم چیزی به من نداده است. من نگران وضعیت سلامتی ایشان هستم. مسولیت جان همسرم به عهده ماموران و وزارت اطلاعات است که او را دستگیر کردند.»
معصومه دهقان با اظهار اینکه همسرش از حقوق اولیه یک زندانی نیز محروم است، گفت:« من تا به حال ۵ بار به دادستانی نامه نوشته ام و خواسته ام تا حقوق آقای سلطانی رعایت شود. ما از زمان دستگیری آقای سلطانی تا به حال با او ملاقات حضوری نداشته ایم. ملاقات های کابینی مان دو هفته یکبار است در حالیکه باید هفته ای یکبار باشد. حتی وکلایش نیز تا به حال با او ملاقات حضوری نداشته اند. او فقط هفته ای دوبار به مدت ۶،۵ دقیقه به منزل زنگ می زند و من فقط می توانم از احوالش بپرسم.»
