پس از ۴۹ روز و به دنبال رفع ممنوع الخروجی دخترش، نسرین ستوده به اعتصاب غذای خود پایان داد

نسرین ستوده پس از ۴۹ روز وپس از پافشاری بر اینکه ممنوع الخروجی بی دلیل دخترش از سوی مقامات قضایی برداشته شود، به اعتصاب غذای خود پایان داد. بسیاری از فعالان جامعه مدنی ایران و مردم درایران و دیگر نقاط جهان طی هفته های گذشته نگران آن بودند که با بی توجهی مسوولان قضایی به خواست نسرین ستوده برای پایان دادن به فشار بر روی اعضای خانواده اش، سلامت وی با خطر جدی مواجه شود. درعکس نسرین ستوده به همراه دخترش مهراوه خندان دیده می شود.

نسرین ستوده پس از ۴۹ روز اعتصاب غذا امروز سه شنبه به اعتصاب غذای خود پایان داد. رضاخندان همسر این وکیل حقوق بشر ساعتی ( ۸ شب به وقت تهران) بر روی صفحه فیس بوک خود با اعلام این خبر نوشت که خانم ستوده با «برداشتن محدودیت قضایی مهراه به اعتصاب غذای خود پایان داد.» رضا خندان از همه افرادی که در این مدت پیگیر سلامت همسرش بوده اند تشکر کرده است.

نسرین ستوده، وکیل و فعال حقوق بشر از تاریخ ۲۶ مهرماه در اعتراض به ممنوع الخروج شدن دختر ۱۳ ساله ش مهراوه خندان بدون هیچ توضیح و اینکه متوجه اتهامی باشد و تنها به دلیل اینکه مادر او در زندان است دست به غذا زد.  او در تاریخ چهارشنبه ۱۰ آبان ماه بی آنکه دلیلی ذکر شود به سلول انفرادی منتقل شد و این وضعیت ادامه پیدا کرد تا اول آذر ماه که مجددا به بند عمومی منتقل شد. امروز سه شنبه ۱۴ آذر ماه ۴۹ روز از اعتصاب غذای تر این زندانی می گذشت.

نسرین ستوده ۱۳ شهریور ماه ۱۳۸۹ بازداشت شد و در دادگاه بدوی به ۱۱ سال حبس، ۲۰ سال محرومیت از وکالت و ۲۰ سال ممنوعیت خروج از کشور محکوم شد اما دادگاه تجدید نظر حکم او را به ۶ سال حبس و ۱۰ سال محرومیت از وکالت کاهش داد.

روز گذشته رضا خندان در گفت وگویی با کمپین بین المللی حقوق بشر در ایران درخصوص وضعیت همسرش وهمچنین دیگر زندانیان سیاسی گفت:‌« زندانیان زن سیاسی تحت فشار شدیدی هستند. خانم واضحان، زندانی که مبتلا به سرطان است مجبور شد که ۸ روز دست به اعتصاب غذا بزند تا او را به بیرون زندان برای درمان منتقل کنند. چنین مریضی که ماه ها مبتلا به سرطان در زندان است مجبور شد برای امکان درمان در خارج از زندان دست به اعتصاب بزند. خیلی جای سوال دارد چرا اینهمه قشار روی زندانیان است. ما خودمان هم مانده ایم و جوابی برای اینهمه فشار نداریم. اکنون ۱۹ ماه است که بچه های من حتی یک ثانیه هم حق تماس تلفنی با مادرشان را نداشته اند در حالیکه زندانیان غیر سیاسی حق تلفن به هر نقطه ای از جهان را روزانه دارند. شرایط ما بگونه ای است که حتی بچه ها هم نمی توانند صدای مادرشان را بشنوند.»