زهرا رهنورد: مادران زندانی را آزاد کنید؛ باقی دوران محکومیت آنها را در حصر می‌مانم
زهرا رهنورد همسر میرحسین موسوی که از بهمن ۸۹ در حصر خانگی به سر می‌برد روز شنبه ۱۱ آذر ماه از مسوولان خواسته است تا مادران زندانی را آزاد کنند و اجازه بدهند باقی دوران محکومیت آنها او در حصر بماند.
سایت کلمه نزدیک به میرحسین موسوی روز شنبه ۱۱ آذر ماه با انتشار این خبر نوشت زهرا رهنورد در ملاقات با فرزندانش از آنها خواسته تا به اطلاع مسوولان برسانند که او درخواست آزادی مادران زندانی را دارد و به جایش مابقی دوران محکومیت آنها را او در حصر خواهد ماند.. خانم رهنورد از زمان حصر تاکنون هیچ درخواستی را مطرح نکرده و در سکوت بوده است.
سایت کلمه نوشته خانم رهنورد در ملاقات‌های قبلی با دخترانش از محتوای نامه نرگس محمدی و اخبار دیگر مادران زندانی که به واسطه فعالیت‌های بشر دوستانه یا مذهبی یا صنفی در حبس هستند، مطلع شده است. سایت کلمه همچنین نوشته زهرا رهنورد تابلویی به نام «مادران زندانی» نیز در روزهای اخیر کشیده است.
در حال حاضر ۱۹ زندانی عقیدتی به نامهای نرگس محمدی، نازنین زاغری، گلرخ ایرایی، آتنا دائمی، مینو ملک‌شاه،نگارا کریم آوا (افشارزاده)، آزیتا رفیع‌زاده، آفرین چیت‌ساز، بی‌بی سمیه کولولاوا، کبری عبداللهی، مریم اکبری منفرد، زهرا زهتاب‌جی، فاطمه مثنی، الهام برمکی، الهام فراهانی، مریم النگی در بند نسوان زندان اوین به سر می‌برند که از این تعداد ۹ نفر دارای فرزند هستند.
مادران زندانی زندان اوین نرگس محمدی، نازنین زاغری، آزیتا رفیع‌زاده، مریم اکبری منفرد، زهرا زهتاب‌چی، فاطمه مثنی، الهام برمکی، الهام فراهانی و مریم النگی هستند. اما این تعداد فقط شامل زندان اوین است و شامل مادرانی که در زندان‌های دیگر زندانی عقیدتی هستند نمی‌شود.
زهرا رهنورد نقاش، رییس سابق دانشگاه الزهرا، عضو هیات علمی دانشگاه تهران و همسر میرحسین موسوی در بهمن ماه ۸۹ به همراه همسرش پس از وقایع ریاست جمهوری ۸۸ در خانه خود زندانی شدند و تاکنون ادامه دارد.
نرگس محمدی، فعال حقوق بشر زندانی در تاریخ هفتم آذرماه از داخل زندان نامهای در سالگرد تولد دو فرزندش که از او دور هستند، نوشت. او در بخشی از نامه خود نوشته است که دیگر تصویر روشنی از چهره‌های فرزندانش ندارد و ان‌ها حتما تصویر او را فراموش کرده‌اند: «سومین شمع تولد کیانا و علی را در زندان روشن می‌کنم، هرچند دیگر تصویر روشن و واقعی از چهره‌های نازنینشان ندارم. کیانا در تماسی که داشتم، می‌گفت مامان نرگس تو الان چه شکلی شدی؟ می‌دانم که دیگر فرزندانم هم تصویری از من ندارند. و این نمایش تصویر عریان استبداد و ظلم است. هجران طولانی شده و به این می‌اندیشم که اگر روزی در جدال استبداد با آزادی، در کشمکش دل و عقل و عشق و مصلحت، دل وانهادیم، اکنون به روزگاری رسیدیم که به جدال دل با دل مبتلا شده و به تکه‌تکه شدن قلب‌هایمان تن داده‌ایم.» خانم محمدی دوری از فرزندانش را «نمایش عریان استبداد و ظلم» خواند.
نازنین زاغری دیگر زندانی که به پنج سال حبس محکوم است و مادر یک فرزند سه ساله است چند روز پس از تایید حکمش در نامهای خطاب به دخترش از پشیمانی برای بازگشت به وطنش، بیعدالتیها و بیقانونیها و «ظلمی» سخن گفته که بر او گذشته است.
او در بخشی از این نامه نوشته است: «باورکن نمیدانستم در کشوری که مادرت در آن به دنیا آمده و بزرگ شده، چنین سرنوشت هولناک و دردناکی را برایت رقم زدهاست، که اگر می دانستم، لحظه ای در بستن چمدان سفر دو هفته ای مان به تهران در اسفند ۹۴، تعجیل نمیکردم.»
